Przejdź do zawartości

Obserwatorium Arecibo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Obserwatorium Arecibo
ilustracja
Inne nazwy

Narodowe Centrum Astronomii i Jonosfery

Państwo

 Stany Zjednoczone

Terytorium nieinkorporowane

 Portoryko

Położenie

Arecibo

Położenie na mapie Portoryka
Mapa konturowa Portoryka, w centrum znajduje się punkt z opisem „Obserwatorium Arecibo”
Ziemia18°20′39,3″N 66°45′09,7″W/18,344250 -66,752694
Strona internetowa

Obserwatorium Arecibo – nieczynny radioteleskop o pojedynczej czaszy o średnicy 305 metrów.

Znajduje się w okolicach miejscowości Arecibo w Portoryko. Był wykorzystywany przez Cornell University, SRI International, USRA oraz Metropolitan University w Portoryko we współpracy z National Science Foundation w badaniach radioastronomicznych, atmosferycznych i radarowych[1][2]. Dostęp do teleskopu był udzielany jednostkom naukowym na podstawie podań przez niezależną komisję naukową. Od 1963 do 2016 roku był radioteleskopem o największej pojedynczej czaszy na świecie.

Radioteleskop zakończył pracę 10 sierpnia 2020 roku, powodem było urwanie jednej z lin podtrzymujących platformę. 1 grudnia 2020 roku cała wisząca konstrukcja zerwała się[3][4].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
Zbliżenie na odbiornik umieszczony nad czaszą
Widok na czaszę radioteleskopu

Czasza radioteleskopu została zbudowana w leju krasowym z 38 778 aluminiowych paneli o rozmiarach 1x2 metry, podtrzymywanych przez stalowe zbrojenia. Jej kształt jest sferyczny (a nie, jak w przypadku większości radioteleskopów, paraboliczny). Wynika to ze sposobu nakierowywania radioteleskopu na sygnał: czasza była nieruchoma, a przemieszczany był odbiornik. Sam odbiornik umieszczony był na 900-tonowej konstrukcji, zawieszonej na wysokości 150 metrów na 21(-2) linach podczepionych do trzech żelbetowych słupów. Zawierał drugą oraz trzecią czaszę skupiającą odbite fale na antenie. Mobilność odbiornika umożliwiała nakierowywanie radioteleskopu na dowolny punkt w stożku o rozwartości 40 stopni wokół zenitu. Położenie blisko równika pozwalało Arecibo obserwować wszystkie planety w Układzie Słonecznym (siła sygnału wystarcza do prowadzenia obserwacji co najwyżej Saturna).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Radioteleskop działał nieprzerwanie od 1 listopada 1963 roku. W tym czasie był kilkukrotnie usprawniany. W 1974 roku dodano nowe poszycie czaszy, o lepszych parametrach odbijających. W 1997 roku zamontowano antenę typu Gregorian, zawierającą drugą i trzecią czaszę które skupiają fale radiowe w jednym punkcie. Pozwoliło to zainstalować zestaw odbiorników pokrywających pasmo 1–10 GHz (czyli fal o długości ok. od 3 do 30 cm). Jednocześnie dobudowano ekrany dookoła obserwatorium, które izolują je od fal radiowych z powierzchni (zmniejszając tym samym szumy) i zainstalowano przekaźniki o większej mocy. Przy okazji dodano kolejne liny nośne po dwie na każdą z wież, by wzmocnić istniejący system nośny, z powodu wprowadzonych modyfikacji bowiem masa urządzeń w zawieszonej konstrukcji wzrosła o ponad 250 ton.

W 2008 roku Arecibo zostało wpisane na National Register of Historic Places[5][6].

W 2016 powstał większy od niego radioteleskop FAST w Chinach[7]. Nie oznacza to jednak, że Arecibo można wprost zastąpić radioteleskopem FAST, bowiem wyposażenie naukowe radioteleskopu w Arecibo dawało mu możliwości niedostępne dla nowej konstrukcji w Chinach. Poza nasłuchem kosmosu ośrodek posiadał bowiem możliwość nadawania sygnałów radiowych, co m.in. dawało mu możliwość działania jako swego rodzaju kosmiczny radar.

10 sierpnia 2020 o godzinie 2:45 lokalnego czasu urwała się (właściwie wysunęła się ze swojego mocowania) jedna z lin podtrzymujących zawieszoną platformę (lina należała do zestawu lin nośnych zamontowanych w 1997 roku jako modyfikacja oryginalnej konstrukcji) i spowodowała uszkodzenie w czaszy teleskopu na przestrzeni kilkunastu metrów. W trakcie spadania uszkodziła także elementy górnej czaszy z instrumentami i przekręciła platformę używaną do dostępu do kopuły. Inżynierowie badali konstrukcję i opracowywali plany jej naprawy. Pracownicy University of Central Florida – uniwersytetu, który zarządza placówką – znaleźli sposób na ustabilizowanie i zabezpieczenie teleskopu z planem prac na kilka miesięcy, ale 6 listopada nieoczekiwanie pękła jedna z głównych lin nośnych (oryginalnych), należąca do tego samego zestawu lin przynależnych do wieży T4, który uległ uszkodzeniu w sierpniu, co zniweczyło wszelkie szanse na wprowadzenie planu naprawy w życie[8]. W tym momencie cała konstrukcja stała się niestabilna, uzyskała nieokreśloną wytrzymałość, grożąc samoistnym zawaleniem właściwie w każdej chwili. Ze względu na ryzyko z jakim dla zdrowia i życia pracowników wiązał się stan obiektu 19 listopada 2020 zdecydowano o zamknięciu obiektu i rozebraniu gigantycznej konstrukcji (o ile będzie to możliwe)[9]. Metodologia rozebrania (właściwie wyburzenia) budowli miała zostać opracowywana tak, by zachować możliwie największą części kompleksu, który w dalszym ciągu miałby służyć w celach naukowych (przy wykorzystaniu m.in. LIDAR-u) i edukacyjnych. 1 grudnia 2020 roku pękły wszystkie liny wieży T4 podtrzymujące wiszącą konstrukcję, która zawaliła się na czaszę[3][4]. National Science Foundation zdecydowała, że teleskop nie zostanie odbudowany, zamiast niego w ośrodku zostanie otwarte centrum edukacyjne STEM[10].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Radioteleskop pozwolił dokonać wielu istotnych odkryć naukowych:

Inne zastosowania

[edytuj | edytuj kod]

W Arecibo przeprowadzano naziemne doświadczenia aeronomiczne wspierane przez NASA, m.in. Coqui 2. Teleskop był również wykorzystywany przez wywiad Stanów Zjednoczonych do określania pozycji stacji radarowych ZSRR na podstawie sygnałów odbitych od Księżyca[16]. W 1974 roku przy jego pomocy wyemitowano w kierunku Gromady Herkulesa wiadomość skierowaną do potencjalnych obcych. Był głównym źródłem danych dla projektu poszukiwania cywilizacji pozaziemskich SETI@home.

Lista dyrektorów

[edytuj | edytuj kod]

W popkulturze

[edytuj | edytuj kod]

Dzięki swym rozmiarom obserwatorium jest rozpoznawalne na całym świecie i zostało wykorzystane w filmach, książkach i grach wideo:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. New Consortium to Run Arecibo Observatory – ScienceInsider [online], 21 stycznia 2012 [dostęp 2017-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-21].
  2. SRI International to Manage Arecibo Observatory | SRI International [online], www.sri.com [dostęp 2017-04-15] (ang.).
  3. a b Grupa Wirtualna Polska, Radioteleskop Arecibo. Naukowcy przekazali dramatyczne informacje [online], wideo.wp.pl [dostęp 2020-12-02] (pol.).
  4. a b Kontaktował się z obcą cywilizacją, walczył na nim Bond. Runął słynny radioteleskop [online], www.tvp.info [dostęp 2020-12-02] (pol.).
  5. National Register of Historic Places Listings [online], www.nps.gov [dostęp 2017-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-15].
  6. Juan Llanes Santos, National Register of Historic Places Registration: National Astronomy and Ionosphere Center / Arecibo Observatory, National Park Service, 2007.
  7. Największy radioteleskop świata powstał w Chinach. Poszuka kosmitów, „Business Insider”, 6 lipca 2016 [dostęp 2017-04-15] (pol.).
  8. A Second Cable Fails at NSF’s Arecibo Observatory in Puerto Rico. University of Central Florida, 2020-11-08. [dostęp 2020-11-21].
  9. NSF begins planning for decommissioning of Arecibo Observatory’s 305-meter telescope due to safety concerns. National Science Foundation, 2020-11-19. [dostęp 2020-11-21].
  10. Alexandra Witze. Renowned Arecibo telescope won’t be rebuilt — and astronomers are heartbroken. „Nature”, 2022-10-14. nature.com. DOI: 10.1038/d41586-022-03293-4. (ang.). 
  11. Gordon Pettengill, Radar determination of the rotations of Venus and Mercury, Irwin I. Shapiro, R.B. Dyce, „The Astronomical Journal”, 1967, DOI10.1086/110231, Bibcode1967AJ.....72..351D.
  12. Richard V.E. Lovelace, Discovery of the Period of the Crab Nebula Pulsar [online], 2008 [dostęp 2017-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2008-10-03].
  13. Hulse, R.A. & Taylor, J.H., Discovery of a pulsar in a binary system. Astrophys, 1975.
  14. Aleksander Wolszczan, Confirmation of Earth Mass Planets Orbiting the Millisecond Pulsar PSR: B1257+12, „Science”, 1994, s. 538.
  15. Life’s Ingredients Detected In Far Off Galaxy [online], Science Daily, 2008 [dostęp 2017-03-22].
  16. Secret History of Silicon Valley. Computer History Museum 2008-12-03. [dostęp 2017-04-16].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]