Przejdź do zawartości

Pałac Tyzenhausa w Grodnie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac Tyzenhausa w Grodnie
Ilustracja
Pałac Tyzenhausa na pocztówce z 1915 roku
Państwo

 Imperium Rosyjskie

Miejscowość

Grodno

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

barok

Architekt

prawdopodobnie Józef Sacco

Inwestor

Antoni Tyzenhauz

Kondygnacje

2

Zniszczono

1915

Pierwszy właściciel

Antoni Tyzenhaus

Położenie na mapie Grodna
Mapa konturowa Grodna, w centrum znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Tyzenhausa”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko lewej krawiędzi znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Tyzenhausa”
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Tyzenhausa”
Ziemia53°41′05″N 23°50′04″E/53,684722 23,834444

Pałac Antoniego Tyzenhausa w Grodnie – nieistniejący pałac na Horodnicy w Grodnie wzniesiony dla Antoniego Tyzenhausa w XVIII wieku, spalony w 1915 roku.

Pałac został najprawdopodobniej zaprojektowany przez Józefa Sacco, z którym współdziałali: architekt Józef Mezer i malarze oraz dekoratorzy: Piotr Gierzydowicz, Karol (Łukasz) Hübel, Antoni Gruszecki i Louis Folville.

Pałac składał się z centralnej, dwukondygnacyjnej części oraz dwóch parterowych skrzydeł. Parterowe części pałacu były nakryte wysokim, gładkim trójspadowym dachem. Główny korpus pałacu miał układ dwutraktowy. Trakt frontowy mieścił na osi niewielki owalny westybul z jednobiegowymi schodami prowadzącymi na piętro. Od strony parku, w środkowej części pałacu istniały dwa salony i pokój jadalny oraz wielka sala balowa o funkcjonalności również koncertowej i teatralnej. Antoni Tyzenhaus utrzymywał w Horodnicy ponadtrzydziestoosobową kapelę, teatr oraz balet pod kierownictwem mistrzów tańca.

Oba skrzydła miały również układ dwutraktowy, z korytarzami pośrodku. Pokoje tu były przeznaczone dla gości, administracji, służby i na biura.

Po III rozbiorze Polski pałac został przeznaczony na siedzibę gubernatora. Bez wielkich zmian przetrwał w takim stanie do 1915 roku, gdy – w wyniku niemieckiego bombardowania – spłonął i nie został odbudowany po I wojnie światowej.

Obie wojny przetrwał park założony za pałacem, na zboczu schodzącym do rzeczki Horodniczanki, po 1920 roku przekształcony w ogród miejski.

Pałac na Horodnicy został opisany w 3. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]