Przejdź do zawartości

Polska szkoła jazzu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Polska szkoła jazzu – fenomen polskiego jazzu, który po okresie zwanym „katakumbowym” (czasy stalinowskie), pojawił się na fali odnowy w 1956 roku jako nowoczesny i prężny ruch muzyków łączących fascynacje stylami cool, hard bop z dużymi umiejętnościami warsztatowymi i postromantycznymi odniesieniami do słowiańskiej melodyki.

Mimo politycznego i społecznego tła jest to zjawisko o wyraźnie artystycznym charakterze. Do polskiej szkoły jazzu nie zalicza się na przykład wielu zespołów i artystów grających w tym okresie jazz tradycyjny.

Polska szkoła jazzu nie jest ścisłym określeniem stylistycznym, jest jednak zjawiskiem wyróżniającym się na tle jazzu europejskiego i światowego, a jej wpływ na muzykę w innych krajach nie ulega wątpliwości.

Przedstawiciele

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejszymi twórcami tego kierunku byli:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]