Przejdź do zawartości

Powiat dubieński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powiat dubieński
powiat
Państwo

 Polska

Województwo

wołyńskie

Siedziba

Dubno

Powierzchnia

3275 km²

Populacja (1931)
• liczba ludności


226,7 tys.

• gęstość

69,2 os./km²

Szczegółowy podział administracyjny
Liczba gmin miejskich

2

Liczba gmin wiejskich

12

Położenie na mapie województwa
Położenie na mapie województwa

Powiat dubieński (dubnowski) – dawny powiat guberni wołyńskiej, później pod Zarządem Cywilnym Ziem Wschodnich w Okręgu Wołyńskim, od 17 stycznia 1920 r. pod Zarządem Cywilnym Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego[1]. 1 czerwca 1920 r. przekazany Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej[2], 19 lutego 1921 r. wszedł w skład nowo utworzonego województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej[3]. Jego siedzibą było miasto Dubno. W skład powiatu wchodziło 12 gmin wiejskich, 2 miejskie, 353 gromady wiejskie (sołectwa) i 2 miasta.

Przed 1918 r.

[edytuj | edytuj kod]

Powiat lub ujezd dubieński dawny powiat guberni wołyńskiej z siedzibą w Dubnie. Położony między powiatami: włodzimierskim, łuckim, rówieńskim, ostrogskim i krzemienieckim, od zachodu zaś częściowo rzeka Styr i jej dopływy oddzielają go od Galicyi.

Powiat dubieński zajmował południową część województwa wołyńskiego i graniczył: na zachodzie z powiatem horochowskim, od północy z powiatem łuckim, od wschodu z powiatem rówieńskim i zdołbunowskim, od południa z powiatem krzemienieckim.

Powierzchnia powiatu wynosiła 3275 km², a ludność – 226,7 tys. osób (według spisu z 1931 r.), dając wskaźnik zamieszkania 69 osób na 1 km².

Powiat w większości zamieszkany był przez ludność ukraińską liczącą 158,3 tys. (69,8%). Drugą narodowością – pod względem liczebności – byli tam Polacy w liczbie 34,0 tys. (15%) osób, reszta to Żydzi, Czesi i inne nieliczne grupy narodowościowe.

Według drugiego powszechnego spisu ludności z 1931 roku powiat liczył 226 709 mieszkańców, 27 638 było rzymskokatolickiego wyznania, 838 – unickiego, 172 674 – prawosławnego wyznania, 2 569 – augsburskiego, 181 – reformowanego, 47 – unijne ewangelickie, 748 osób podało wyznanie ewangelickie bez bliższego określenia, 3 664 – inne chrześcijańskie, 18 227 – mojżeszowe, 12 – inne niechrześcijańskie, 83 osób nie podało przynależności konfesyjnej[4].

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

Miasta

[edytuj | edytuj kod]

Starostowie

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz. Urz. ZCZW z 1920 r. Nr 6, poz. 79.
  2. Dz. Urz. ZCZW z 1920 r. Nr 42, poz. 1058.
  3. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  4. Drugi Powszechny Spis Ludności z Dn. 9.XII 1931 r. Mieszkania i Gospodarstwa Domowe. Ludność. Stosunki /Zawodowe. Województwo Wołyńskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1938, s. 26.
  5. a b c 1 stycznia 1925 r. wyłączona z powiatu dubieńskiego i przyłączona do powiatu horochowskiego (Dz.U. z 1924 r. nr 68, poz. 655).
  6. a b 1 stycznia 1925 r. wyłączona z powiatu dubieńskiego i przyłączona do powiatu ostrogskiego (Dz.U. z 1924 r. nr 68, poz. 655).
  7. a b c 1 stycznia 1925 r. wyłączona z powiatu dubieńskiego i przyłączona do powiatu łuckiego (Dz.U. z 1924 r. nr 68, poz. 655).
  8. a b c 1 stycznia 1925 r. wyłączona z powiatu krzemienieckiego i przyłączona do powiatu dubieńskiego (Dz.U. z 1924 r. nr 68, poz. 655).
  9. Ruch służbowy. W starostwach. „Dziennik Urzędowy Zarządu Terenów Przyfrontowych i Etapowych”, s. 6, Nr 1 z 20 października 1920. 
  10. Jerzy Bonkowicz-Sittauer. wolhynia.pl. [dostęp 2016-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-08)].