Rama (bóg)
Wygląd
Rama (dewanagari राम, tamil. இராமர்), Ramaćandra – w hinduizmie jedno z wcieleń boga Wisznu[1]. Rama bywa postrzegany jako Bóg Najwyższy[2].
Rodzina i postacie powiązane[edytuj | edytuj kod]
- Rama pojawił się w miesiącu ćajtra, dziewiątego dnia przybywającego księżyca w tretajudze. Przyjął synostwo swojego czystego bhakty Maharadży Daśarathy, króla Ajodhji.
Inkarnował razem ze swoimi współemanacjami, i wszyscy z nich pojawili się jako jego młodsi bracia[potrzebny przypis].
Ikonografia[edytuj | edytuj kod]
Przedstawiany jako młody mężczyzna o niebieskiej karnacji, w książęcym stroju. Najważniejszym atrybutem jest ogromny łuk Śiwy. Często występuje w towarzystwie swego brata Lakszmana lub pomagającego mu wodza małp Hanumana.
Recepcja w literaturze religijnej[edytuj | edytuj kod]
Eposy[edytuj | edytuj kod]
Ramaćandra to książę, cnotliwy członek rodziny, wzór postępowania. Jego dzieje opisane są w eposie Ramajana. Narodził się specjalnie po to by zabić demona Rawanę, walczył z demonami przez 14 lat.
Kult[edytuj | edytuj kod]
Święta[edytuj | edytuj kod]
- Ramanawami – upamiętnia narodziny Ramy
Święte miejsca[edytuj | edytuj kod]
Świątynie dedykowane Ramie:
- Świątynia Radźiwaloćany w Radźim, po odnowieniu w 1145 roku poświęcona Ramie[3]
- Ram Janmabhoomi
Praktyki poświęcone Ramie[edytuj | edytuj kod]
- Uznawana za najważniejszą z mantr ramaickich jest fraza: rām' rāmāya namaḥ [4].
- Imię Rama występuje też w mahamantrze krysznaizmu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rama, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-12-30] .
- ↑ Danuta Stasik, Opowieść o prawym królu. Tradycja Ramajany w literaturze hindi, Wydawnictwo Akademickie DIALOG, Warszawa 2000, ISBN 83-88238-51-5, s.115, r. Część I. Początki i rozwój tradycji Ramajany
- ↑ Danuta Stasik, Opowieść o prawym królu. Tradycja Ramajany w literaturze hindi, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 125, ISBN 83-88238-51-5, OCLC 750116452 .
- ↑ Danuta Stasik, Opowieść o prawym królu. Tradycja Ramajany w literaturze hindi, Wydawnictwo Akademickie DIALOG, Warszawa 2000, s.134