Przejdź do zawartości

Siemion Bogdanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siemion Bogdanow
Семён Ильич Богданов
ilustracja
marszałek wojsk pancernych marszałek wojsk pancernych
Pełne imię i nazwisko

Siemion Ilijcz Bogdanow

Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1894
Petersburg, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

12 marca 1960
Moskwa, Rosyjska FSRR

Przebieg służby
Lata służby

1915–1956

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca: 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej, wojsk pancernych radzieckiej Grupy Wojsk Okupacyjnych w Niemczech, 7 Armii Zmechanizowanej, komendant Akademii Wojsk Pancernych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
bitwa pod Trzebiatowem

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu II klasy Kawaler Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)

Siemion Ilijcz Bogdanow, ros. Семён Ильич Богданов (ur. 17 sierpnia?/29 sierpnia 1894 w Petersburgu, zm. 12 marca 1960 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek wojsk pancernych ZSRR, dowódca wojsk pancernych i zmechanizowanych RKKA (1948–1953), komendant Akademii Wojsk Pancernych (1954–1956), dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944, 1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Petersburgu w rodzinie robotniczej. Uczestnik I wojny światowej. W czerwcu 1918 wstąpił do Armii Czerwonej, uczestnik wojny domowej, uczestniczył w tłumieniu powstania tambowskiego oraz w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu wojny domowej, w 1923 ukończył Wyższą Wojskową Szkołę Pedagogiczną i zajmował stanowiska sztabowe. W 1930 ukończył wyższy kurs strzelecko-taktyczny i został dowódcą pułku strzeleckiego, a następnie szkolnego pułku zmechanizowanego. W 1936 ukończył kurs przy Akademii Wojskowej Mechanizacji i Motoryzacji. 1 maja 1938 został aresztowany i do 27 października 1939 był osadzony w więzieniu, w grudniu 1939 przywrócono go do służby wojskowej W marcu 1941 został dowódcą 30 Dywizji Pancernej 14 Korpusu Zmechanizowanego Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego.

Po ataku Niemiec na ZSRR dowodził w stopniu pułkownika 30 Dywizją Pancerną uczestnicząc w próbie odblokowania broniącej się twierdzy Brześć[1]. W marcu 1942 mianowany dowódcą wojsk pancernych 10 Armii. Od 19 maja 1942 do 7 września 1942 dowódca 12 Korpusu Pancernego. 21 lipca 1942 mianowany generałem majorem. Od 1942 należał do WKP(b). 26 września 1942 został dowódcą 6 Korpusu Zmechanizowanego (9 stycznia 1943 przemianowany na 5 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany), którą to funkcję pełnił do 25 lutego 1943, a następnie od 11 marca do 24 sierpnia 1943 dowódca 9 Korpusu Pancernego. 7 lipca 1943 awansował do stopnia generała porucznika.

W sierpniu 1943 został dowódcą 2 Armii Pancernej (20 października 1944 przemianowana na 2 Gwardyjską Armię Pancerną)[2]. Jako dowódca armii uczestniczył w walkach pod Moskwą, a następnie w ofensywach wojsk radzieckich, m.in. w operacji orłowskiej (1943), operacji korsuń-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej i brzesko-lubelskiej. Dowodził armią w walkach na terenie okupowanej Polski, a następnie III Rzeszy, 23 lipca 1944 został ciężko ranny w rejonie Lublina i przez 5 miesięcy przebywał w szpitalu; wrócił na front w styczniu 1945 i wziął udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej. Dowodził 2 Gwardyjską Armią Pancerną w czasie likwidacji zgrupowania wojsk niemieckich w rejonie Trzebiatowa[3][4], operacji berlińskiej oraz w szturmie Berlina.

11 marca 1944 po raz pierwszy nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za dowodzenie armią w walkach pod Humaniem na Ukrainie. 6 kwietnia 1945 po raz drugi nagrodzony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za rozgromienie wojsk niemieckich w rejonie Warszawy, za dowodzenie wojskami w trakcie forsowania Noteci i Odry oraz zajęcia Pomorza Zachodniego, mianowany na stopień generała pułkownika.

Po zakończeniu II wojny światowej nadal dowodził 2 Gwardyjską Armią Pancerną, a 1 czerwca 1945 został mianowany na stopień marszałka wojsk pancernych. W maju 1947 został dowódcą wojsk pancernych radzieckiej Grupy Wojsk Okupacyjnych w Niemczech. W sierpniu 1948 mianowany I zastępcą dowódcy, a w listopadzie 1948 dowódcą wojsk pancernych i zmechanizowanych Armii Radzieckiej, funkcję tę pełnił do 1953. W latach 1953–1954 dowódca 7 Armii Zmechanizowanej, a następnie w latach 1954–1956 komendant Akademii Wojsk Pancernych.

W maju 1956 roku z powodu choroby przeniesiony do rezerwy. Zmarł w dniu 12 marca 1960 roku w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym. Jego imieniem nazwano ulicę w Moskwie. W Petersburgu ustawiono jego popiersie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • gen. mjr wojsk pancernych 21 lipca 1942;
  • gen. por. wojsk pancernych 7 czerwca 1943;
  • gen. płk wojsk pancernych 24 kwietnia 1944;
  • marszałek wojsk pancernych 1 czerwca 1945.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
  • Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
  • Robert Forczyk: Wojna pancerna na froncie wschodnim 1941-1942. Schwerpunkt. Łódź: 2019. ISBN 978-83-7731-253-7.
  • Sergiej Sztemienko: Sztab generalny w latach wojny. Warszawa: 1969.
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, Wyd. MON, Warszawa 1967

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]