Przejdź do zawartości

Skunksik wąskoczelny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skunksik wąskoczelny
Spilogale angustifrons[1]
(Howell, 1902)[2]
ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Rodzina

skunksowate

Rodzaj

skunksik

Gatunek

skunksik wąskoczelny

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Skunksik wąskoczelny[4] (Spilogale angustifrons) – gatunek ssaka z rodziny skunksowatych (Mephitidae) zamieszkujący górzyste obszary w Ameryce Środkowej.

Występowanie i habitat

[edytuj | edytuj kod]

Występuje na terenach górzystych od południowego Meksyku do Kostaryki. Można go spotkać w krajach takich jak: Belize, Salwador, Gwatemala, Honduras i Nikaragua.

Zamieszkuje tereny górzyste do wysokości 2800 metrów n.p.m. Preferuje kamieniste obszary górskie z krzakami i rzadkimi drzewami, krzewami i skałami. Spotkać go można także w lasach deszczowych o gęstej roślinności, w lasach sosnowych, na użytkach zielonych i na gruntach rolnych. Obszar zamieszkały przez skunksika wąskoczelnego szacowany jest na 64 ha[5].

Zwierzęta o długości od 21 do 25 cm, w tym ogon mierzący 10 do 14,5 cm. Samice są zwykle nieco mniejsze od samców. Ciężar wynosi od 240 do 533 g[5]. Futro czarno-białe z pasami biegnącymi wzdłuż ciała i plamami. Tylna jedna trzecia część krzaczastego ogona jest koloru białego. Zwierzęta mają po pięć palców u stóp i długie pazury. Czaszka jest mała i wąska[5].

Formuła zębowa wynosi:

3 · 1 · 3 · 1 (górna szczęka)

3 · 1 · 3 · 2 (dolna szczęka)

W dolnej szczęce mają jeden dodatkowy ząb trzonowy. W sumie zwierzęta mają 34 zęby.

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]

Swoje nory buduje między korzeniami drzew, pod kamieniami i w niskich dziuplach. Wykorzystuje również opuszczone nory pancerników i innych ssaków. Prowadzi nocny tryb życia. W razie potrzeby potrafi wspiąć się na drzewo lub skałę. Jak wszystkie skunksowate, w razie zagrożenia wystrzeliwuje na przeciwnika strumień cuchnącej wydzieliny z gruczołów odbytowych[5].

Pokarm

[edytuj | edytuj kod]

Jest generalistą pokarmowym. Odżywia się w 50% owadami, ale nie gardzi jajami ptasimi, owocami, drobnymi ssakami, pajęczakami i innymi bezkręgowcami[6].

Zagrożenia i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek zaliczany przez IUCN do najmniejszej troski[7] ze względu na stosunkowo duży zasięg występowania, umiejętność dostosowywania się do siedlisk zmienionych przez człowieka i brak jakichkolwiek korzyści dla ludzi zamieszkujących te same tereny w pozyskiwaniu lub tępieniu tego gatunku. Jedynymi zagrożeniami są monokultury, pożary lasów i budowanie dróg[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Spilogale angustifrons, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. A.H. Howell. Three new skunks of the genus Spilogale. „Proceedings of the Biological Society of Washington”. 15, s. 242, 1902. (ang.). 
  3. K. Helgen, F. Reid, R. Timm, Spilogale angustifrons, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-26] (ang.).
  4. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 163. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. a b c d J.W. Dragoo: Southern Spotted Skunk Spilogale angustifrons. In: Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier (Hrsg.): Handbook of the Mammals of the World. Volume 1: Carnivores. Lynx Edicions, Barcelona 2009; S. 561-562.
  6. Reid, F.A. 1997. A Field Guide to the Mammals of Central America and Southeast Mexico. Oxford University Press, New York.
  7. a b Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych IUCN 2017-3