Przejdź do zawartości

Stanisław Potocki (1782–1831)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Potocki
Ilustracja
Herb
Pilawa
Hrabia
Rodzina

Potoccy herbu Pilawa

Data urodzenia

1782

Data śmierci

1831

Ojciec

Stanisław Szczęsny Potocki

Matka

Józefina Amalia Mniszech

Żona

Katarzyna Branicka

Dzieci

z Katarzyną Branicką:
Aleksandra Potocka

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność” Order „Pour le Mérite” II Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Komandor Orderu Leopolda (Austria) Kawaler Orderu Świętego Ludwika (Francja) Order Maksymiliana Józefa (Bawaria) Komandor Honoru i Dewocji (ius patronatus) – Zakon Maltański (SMOM)
Stanisław Szczęsny Potocki z synami Stanisławem i Szczęsnym Jerzym, obraz pędzla Jana Chrzciciela Lampiego (starszego)

Stanisław Potocki (ur. w roku 1782, zm. w 1831) – hrabia, generał-adiutant cara Aleksandra I, siódme dziecko, a drugi syn Szczęsnego Potockiego i Józefiny Amalii Mniszech. Pełnił funkcje oficjalne na dworze Królestwa Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1813 r. pojął za żonę córkę Franciszka Ksawerego BranickiegoKatarzynę Branicką, z którą miał jedno dziecko – Aleksandrę – przyszłą właścicielkę dóbr wilanowskich.

Już w 1793 r. został zapisany do służby w armii rosyjskiej jako kornet Lejb-Gwardyjskiego Pułku Konnego, ale w 1796 r. został z niego wykluczony ze względu na młodociany wiek. Ponowne przyjęty do służby 14 maja 1803 r. jako porucznik Pułku Lejb-Kirasjerów Jej Wysokości, a w 1804 ponownie do Lejb-Gwardyjskiego Pułku Konnego. W 1805 r. uczestniczył w bitwie pod Austerlitz jako adiutant carewicza Konstantego. W 1807 r. walczył pod Lidzbarkiem Warmińskim i Frydlandem. W 1809 r. walczył w Turkami w Mołdawii. 2 grudnia 1810 został mianowany fligeladiutantem, a 15 września 1811 pułkownikiem w Lejb-Gwardyjskim Przeobrażeńskim Pułku jak dowódcą batalionu. W początku 1812 r. jego pułk, w składzie 1 brygady gwardyjskiej dywizji piechoty, był częścią V Rezerwowego (gwardyjskiego) Korpusu 1 Armii Zachodu i wziął udział w bitwie pod Borodino. W 1813 r. walczył pod Kaliszem, pod Lützen i Lipskiem. 8 października 1813 r. odznaczony orderem Św. Jerzego 4 klasy. 15 października 1813 r. otrzymał rangę generała-majora. W 1814 r. był przy carze Aleksandrze I i brał udział bitwach: pod Brienne-le-Château i pod Arcis-sur-Aube i w zdobyciu Paryża. 1 lipca 1817 r. został generałem-adiutantem, 6 września 1822 r. odszedł ze służby z prawem noszenia munduru. W 1828 r. został tajnym radcą i mistrzem ceremonii na dworze Królestwa Polskiego.

W 1813 odznaczony pruskim Orderem Orła Czerwonego II Klasy[1], 26 marca 1818 Orderem św. Stanisława I klasy[2], a 24 maja 1829 Orderem Orła Białego. Posiadał też pruski order wojskowy Pour le Mérite, austriacki Order Leopolda, bawarski Order Maksymiliana Józefa, francuski Order Świętego Ludwika, rosyjskie Order Świętego Włodzimierza II klasy, Order Świętego Aleksandra Newskiego, Order Świętej Anny I klasy z diamentami, Broń Złotą i komandorię Krzyża Maltańskiego[3].

Rodzinny grobowiec Potockich na Powązkach

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Handbuch über den Königlich Preußischen Hof und Staat. Berlin: 1818, s. 32
  2. Stanisław Łoza: Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815-29. XI. 1830), w: Miesięcznik Heraldyczny, nr. 5, r. IX, Warszawa, sierpień 1930, s. 98.
  3. Потоцкий Станислав Станиславович, граф, генерал-майор, генерал-адъютант. [w:] Словарь русских генералов [on-line]. [dostęp 2019-03-09]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]