Przejdź do zawartości

Tadżwid

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Tadżwīd (arab. تجويد) – sztuka recytacji Koranu. Etymologicznie termin tadżwid wywodzi się od czasownika dżawwada (po arabsku "polepszać")

Recytacja Koranu jest niezbędną częścią muzułmańskiej modlitwy. Podczas każdej modlitwy muzułmanie recytują surę al-Fatihah, a podczas niektórych modlitw również inne, wybrane części Koranu.

Istnieje dziesięć sposobów (ar. qirāʾat) recytacji Koranu:

  • według Nafiʿego z Medyny
  • według Ibn Kathira z Mekki
  • według Ibn ʿAmira z Damaszku
  • według Abu ʿAmra z Basry
  • według ʿAsima z Kufy
  • według Hamzy z Kufy
  • według al-Kisaʾiego z Kufy
  • według Abu Dżaʿfara z Medyny
  • według Jaʿqūba z Jemenu
  • według Chalafa z Kufy

Wszystkie formy recytacji zostały zaaprobowane przez Mahometa i przypuszcza się, że odzwierciedlają one zróżnicowanie dialektalne wśród towarzyszy proroka, pochodzących z całej Arabii. Recytacje te różnią się głównie fonetycznie, np. imię proroka Abrahama może być wymawiane [ʔibræ:'hi:m] lub [ʔibræ:'hæ:m], a archanioł Gabriel może brzmieć [ib'ri:l], [ibræ'ʔi:l] lub [æb'ri:l]. Dopuszczalne są też różnice form gramatycznych czy długości samogłosek, a także wprowadzanie lub opuszczanie hamzy w niektórych wyrazach.

Zasady tadżwidu

[edytuj | edytuj kod]

Przymioty serca

[edytuj | edytuj kod]
  • rozmyślanie o Atrybutach Allaha w czasie recytacji
  • odrzucenie wszystkich innych myśli i skupienie uwagi tylko na Koranie
  • zrozumienie tekstu
  • skromność
  • recytujący powinien uświadomić sobie, że przesłanie Koranu jest skierowane również do niego

Zachowania zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • czystość (osoby i miejsca)
  • zwrócenie twarzy w kierunku Mekki
  • unikanie ziewania
  • przerywanie recytacji po wersetach ostrzegających lub mówiących o miłosierdziu Allaha, by słuchający mogli je lepiej rozważyć
  • staranna wymowa zgodna z fonetyką klasycznego języka arabskiego, wolna od obcych wpływów i naleciałości z dialektów

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]