Przejdź do zawartości

Teatr Buffo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Teatr Buffowarszawski, prywatny teatr komedii i farsy, założony przez Fryderyka Jarosy'ego ze spółką. Pod kierownictwem artystycznym Janusza Warneckiego i współpracujący z Julianem Tuwimem działał na przełomie 1938 i 1939 w lokalu przy placu Trzech Krzyży (ul. Mokotowska 73), w którym wcześniej funkcjonował m.in. Kabaret Banda[1]. Dyrektorem teatru był Alfred Schütz.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Do zespołu teatru należeli m.in. Józef Węgrzyn, Michał Znicz, Henryk Borowski, Czesław Skonieczny, Rudolf Ratschka, Henryk Szletyński, Helena Gruszecka, Michalina Zamiłło, Irena Górska, Karin Tiche, Zofia Tymowska. Dekoracje projektowali: Jan Rybkowski i Władysław Daszewski[2].

W marcu 1939, na wniosek syndyka masy upadłościowej, wstrzymano przedstawienia, gdyż właściciele teatru wnieśli do sądu handlowego podanie o ogłoszenie upadłości spółki[3].

Premiery

[edytuj | edytuj kod]

5 października 1938 teatr zainaugurował swoją działalność premierą Porwania Sabinek Franza i Paula Schönthanów[4].

4 lutego 1939 odbyła się premiera komedii Niech przyjdzie pierwszego Istvana Bekeffiego i Adriana Stella w reżyserii Janusza Warneckiego, z udziałem m.in. Ireny Górskiej i Michała Znicza[5].

4 kwietnia 1939, pomimo rozpoczętego postępowania upadłościowego, odbyła się premiera "wodewilu mieszczańskiego ze śpiewami i tańcami w ośmiu odsłonach" Ale się zabawił Johanna Nepomucena Nestroya w przeróbce Juliana Tuwima i reżyserii Janusza Warneckiego, z Ireną Górską, Heleną Gruszecką, Józefem Węgrzynem. Wodewil grany był zaledwie trzy tygodnie, po czym teatr zamknięto[6].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kamienica na Mokotowskiej 73 w której działał Teatr Buffo
  2. Edward Krasiński: Warszawskie sceny 1918-1939. Warszawa: PIW, 1976, s. 205.
  3. Tomasz Mościcki: Teatry Warszawy 1939. Kronika.. Warszawa: Bellona, 2009, s. 25. ISBN 978-83-11-11637-5.
  4. j.w. str. 138.
  5. j.w. str.81.
  6. j.w. str. 192.