Przejdź do zawartości

Tiangong 2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tiangong 2
Ilustracja
Inne nazwy

Model stacji Tiangong 2 wraz z pojazdem Shenzou

Indeks COSPAR

2016-057A

Państwo

 Chiny

Zaangażowani

CNSA

Rakieta nośna

CZ-2F-T1

Miejsce startu

Centrum Startowe Satelitów Jiuquan

Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum

369 km

Apogeum

378 km

Okres obiegu

92 min

Nachylenie

42,79°

Czas trwania
Początek misji

15 września 2016 14:04 UTC

Koniec misji

19 lipca 2019

Wymiary
Wymiary

10,4 m x 3,35 m

Masa całkowita

8600 kg

Tiangong 2 (chiń. 天宫二号, Pałac Niebiański nr 2) – chiński moduł orbitalny przeznaczony do eksperymentów na orbicie z udziałem załogowego statku kosmicznego Shenzhou 11 oraz towarowego Tianzhou. Eksperymenty te stanowiły etap w pracach nad chińską stałą stacją kosmiczną[1]. Tiangong 2 umieszczony został na orbicie 15 września 2016 r. za pomocą rakiety Chang Zheng 2F[2]. W październiku 2016 roku zacumował do niego załogowy Shenzhou 11 z dwójką załogi[2], a w kwietniu 2017 zadokował zaopatrzeniowy Tianzhou 1[3]. 18 lipca 2019 rozpoczęto zaplanowane manewry mające na celu deorbitację stacji[4]. Zejście z orbity miało miejsce 19 lipca, szczątki stacji spadły do południowego Pacyfiku[4].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Tiangong 2 pierwotnie stanowił zapasowy egzemplarz do misji Tiangong 1, jest zatem zbliżony do swojego poprzednika kształtem jak i rozmiarami[5]. Posiada ulepszony system podtrzymywania życia, umożliwiający miesięczny lub dłuższy pobyt załogi na jego pokładzie. Wcześniejsze spekulacje, że Tiangong 2 będzie modułem większym niż poprzednik, o rozmiarach zbliżonych do radzieckich stacji orbitalnych Salut, nie potwierdziły się.

Parametry techniczne statku Tiangong 2[6]:

  • załoga: 3 osoby
  • długość: 10,4 m
  • średnica: 3,35 m
  • pojemność hermetyzowana: 15 m3
  • masa: 8,5 t
  • liczba portów cumowniczych: 1 lub 2

Wyposażenie

[edytuj | edytuj kod]

Laboratorium wyposażone zostało w sprzęt do ćwiczeń (rower stacjonarny i bieżnię), pozwalający kosmonautom na zachowanie sprawności fizycznej przez cały pobyt. Na jego pokładzie znajdowała się także aparatura do eksperymentów medycznych, upraw roślinnych oraz wyposażenie do napraw[potrzebny przypis].

Loty do laboratorium

[edytuj | edytuj kod]

17 października 2016 roku wystartowała misja Shenzhou 11, która 18 października połączyła się z modułem. Uczestniczący w misji kosmonauci Jing Haipeng i Chen Dong pozostali na pokładzie laboratorium do 17 listopada.

20 kwietnia 2017 roku w stronę laboratorium wystartował automatyczny transportowiec Tianzhou 1. Po dwóch dniach odbyło się pomyślne dokowanie[3], a następnie przetoczenie paliwa[7]. Drugi test systemów odpowiedzialnych za tankowanie na orbicie odbył się 14 czerwca i zakończył sukcesem[8]. Operacja ta pozwoliła utrzymać TG-2 na orbicie przez kolejne lata (do 2019 roku) celem testów zachowania sprzętu w locie długookresowym[7].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Morris Jones: The Last Tiangong. SpaceDaily, 2015-10-20. [dostęp 2015-12-30]. (ang.).
  2. a b Michał Moroz: Tiangong-2 na orbicie. 2016-09-15. [dostęp 2016-09-15].
  3. a b Pierwszy chiński automatyczny pojazd transportowy dotarł do stacji kosmicznej. [w:] Conowego.pl [on-line]. 2017-04-21. [dostęp 2017-04-23].
  4. a b Andrew Jones: China’s Tiangong-2 space lab reenters over South Pacific. [w:] Space News [on-line]. 2019-07-19. [dostęp 2019-07-22]. (ang.).
  5. Mark Whittington: China preparing to send crewed Shenzhou 11 to Tiangong 2 space station in 2016. examiner.com, 2015-09-02. [dostęp 2016-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-03)]. (ang.).
  6. Tiangong-2. Loty kosmiczne. [dostęp 2016-08-01]. (pol.).
  7. a b China’s Tianzhou-1 Cargo Vehicle Completes First In-Space Refueling Test. [w:] Spaceflight101.com [on-line]. 2017-04-17. [dostęp 2017-05-05]. (ang.).
  8. Krzysztof Kanawka: Drugi test tankowania TG-2. [w:] Kosmonauta.net [on-line]. [dostęp 2017-06-19].