UNAMIR
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3c/UNAMIR_Medal_bar.svg/150px-UNAMIR_Medal_bar.svg.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/02/UNAMIR_Belgian_soldiers_memorial.jpg/200px-UNAMIR_Belgian_soldiers_memorial.jpg)
Misja Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy Rwandzie, UNAMIR (ang. United Nations Assistance Mission in Rwanda) – misja pokojowa ONZ w Rwandzie z siedzibą w Kigali. Trwała od października 1993 do marca 1996. Została ustanowiona rezolucją S/RES/872 Rady Bezpieczeństwa ONZ z 5 października 1993.[1] Jej zadaniem była pomoc w realizacji porozumień pokojowych z Aruszy, podpisanych 4 sierpnia 1993 r. Misja UNAMIR przejęła także misję UNOMUR. W trakcie jej trwania zginęło 27 żołnierzy.
Mandat sił pokojowych
[edytuj | edytuj kod]Siły pokojowe otrzymały mandat na sześć miesięcy, który późniejszymi rezolucjami był przedłużany.
Zdecydowano, według nakreślonych przez sekretarza generalnego rekomendacji, że mandat UNAMIR (do którego wcielono UNOMUR) obejmować będzie:
- utrzymywanie bezpieczeństwa w stolicy Rwandy – Kigali (oraz jej okolicach), w tym między innymi utrzymywanie strefy zdemilitaryzowanej, ustanowionej przez strony Porozumienia z Arushy,
- monitorowanie porozumienia o zawieszeniu broni oraz ustanowienie strefy zdemilitaryzowanej i procedur demilitaryzacyjnych
- utrzymywanie bezpieczeństwa w trakcie sprawowania rządów tymczasowych, prowadzących do wyborów,
- pomoc w odminowywaniu, w szczególności poprzez szkolenie w tym zakresie,
- czuwanie nad procesem repatriacji rwandyjskich uchodźców i przesiedleńców w sposób bezpieczny i humanitarny,
- wspieranie koordynacji pomocy humanitarnej
- badanie incydentów z udziałem żandarmerii i policji.
Specjalnym Przedstawicielem Sekretarza Generalnego, odpowiadającym za UNAMIR został Jacques-Roger Booh-Booh, którego po ludobójstwie w Rwandzie zastąpił Shaharyar M. Khan.
Liczebność
[edytuj | edytuj kod]![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1e/UNAMIR_Blue_Berets_memorial_Kigali_%282%29.jpg/200px-UNAMIR_Blue_Berets_memorial_Kigali_%282%29.jpg)
W lutym 1996 personel misji obejmował:
- 1252 żołnierzy
- 146 obserwatorów wojskowych
- 160 międzynarodowego personelu cywilnego
- 160 personelu lokalnego
- 56 wolontariuszy ONZ
Państwa uczestniczące
[edytuj | edytuj kod]Afryka
[edytuj | edytuj kod] Czad,
Dżibuti,
Egipt,
Etiopia,
Ghana,
Gwinea,
Gwinea Bissau,
Kenia,
Kongo,
Malawi,
Mali,
Niger,
Nigeria,
Senegal,
Togo,
Tunezja,
Zambia,
Zimbabwe,
Europa
[edytuj | edytuj kod] Austria,
Belgia,
Hiszpania,
Holandia,
Niemcy,
Polska,
Rumunia,
Rosja,
Słowacja,
Szwajcaria,
Wielka Brytania,
Pozostałe kontynenty
[edytuj | edytuj kod] Argentyna,
Australia,
Bangladesz,
Brazylia,
Fidżi
Indie,
Jordania,
Kanada,
Pakistan,
Urugwaj,
Gujana
Polski kontyngent
[edytuj | edytuj kod]W skład polskiego kontyngentu, wysłanego do Kigali w grudniu 1993 weszło pięciu oficerów i chorążych, w tym major Ryszard Chudy, major Jerzy Mączka, major Marek Pazik i major Stefan Steć. Ich zadaniem było przygotowanie planów organizacji i wsparcia logistycznego UNAMIR[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rezolucja S/RES/872 Rady Bezpieczeństwa z 5 października 1993 r. (pdf)
- ↑ Udział Polaków w misjach pokojowych. Ośrodek Informacji ONZ w Warszawie. [dostęp 2008-09-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-30)].