Przejdź do zawartości

Włodzimierz Suleja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Suleja
Ilustracja
Włodzimierz Suleja 1990
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1948
Kołaczkowice

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: dzieje polskiej myśli politycznej XIX i XX wieku
Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Doktorat

1977 – historia
Uniwersytet Wrocławski

Habilitacja

1992
Uniwersytet Wrocławski

Profesura

2000

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Złoty Medal „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”

Włodzimierz Stefan Suleja (ur. 27 listopada 1948 w Kołaczkowicach) – polski historyk specjalizujący się w dziejach polskiej myśli politycznej, profesor nauk humanistycznych, w latach 2000–2013[1] dyrektor oddziału Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent liceum w Kłobucku. Studiował historię na Uniwersytecie Wrocławskim u prof. Henryka Zielińskiego, studia ukończył w 1971. Przedtem, jako student, był uczestnikiem wydarzeń marcowych w 1968. Członek PZPR w latach 1971-1981[2]. W latach 1972–1995 pracownik naukowy Instytutu Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, w 1977 obronił tam pracę doktorską, a w 1992 – habilitował się. W 1989 wchodził w skład wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, przygotowującego po decyzjach Okrągłego Stołu wybory parlamentarne na 4 czerwca 1989. W 1990 przez kilka miesięcy był redaktorem naczelnym „Dziennika Dolnośląskiego” (obecnie nieistniejącego). W 1995 podjął pracę w Instytucie Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze (obecnie Uniwersytet Zielonogórski). W 1998 uzyskał tytuł profesora, a w 2000 został profesorem zwyczajnym. W uczelni tej pracował do 2005.

Później został wykładowcą m.in. przedmiotu „Współczesna scena polityczna” w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu.

Kontynuator zapoczątkowanej przez prof. Henryka Zielińskiego szkoły badawczej dziejów polskiej myśli politycznej XIX i XX wieku. Badacz biografii politycznych oraz historii Wrocławia i ruchów opozycji politycznej po II wojnie światowej (w tym historii „Solidarności”). Autor kilkunastu książek i ponad 200 innych publikacji.

W styczniu 2010 Klub Jagielloński im. Św. Kazimierza przyznał mu wyróżnienie dla historyków zajmujących się dziejami najnowszymi w ostatnim 20-leciu[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Instytut Pamięci Narodowej ma nowego dyrektora, tvn24, 2013-09-27.
  2. Encyklopedia Solidarności. Opozycja w PRL 1976–1989, tom 4, Warszawa 2020, s. 460.
  3. Prestiżowe wyróżnienie dla trzech profesorów UKSW. uksw.edu.pl, 2010-01-30. (pol.).
  4. Historycy odznaczeni medalami „Gloria Artis”. Nauka w Polsce, 2005-12-14.
  5. Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. MKiDN. [dostęp 2018-04-19].
  6. M.P. z 2009 r. nr 35, poz. 536.
  7. Szef MEiN wręczył medale „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”. gov.pl. [dostęp 2024-05-26].