Przejdź do zawartości

Waldemar Dąbrowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Waldemar Dąbrowski
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Waldemar Piotr Dąbrowski

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1951
Radzymin

Minister kultury
Okres

od 6 lipca 2002
do 31 października 2005

Poprzednik

Andrzej Celiński

Następca

Kazimierz Michał Ujazdowski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Order Księcia Jarosława Mądrego III klasy Kawaler Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Order Przyjaźni Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Zasługi RFN Zasłużony dla Warszawy

Waldemar Piotr Dąbrowski (ur. 23 sierpnia 1951 w Radzyminie[1]) – polski animator kultury i polityk, w latach 2002–2005 minister kultury, dyrektor Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie w latach 1998–2002 i ponownie od 2008.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Był stypendystą British Council, Instytutu Goethego oraz Departamentu Stanu USA. Ukończył również Executive Programme for Leaders in Development na Uniwersytecie Harvarda.

W latach 1973–1978 był założycielem i dyrektorem klubu Riviera-Remont. Od 1979 do 1981 zajmował stanowisko wicedyrektora Wydziału Kultury w Urzędzie Miasta Stołecznego Warszawy. W 1982 (wraz z Jerzym Grzegorzewskim) objął kierownictwo Centrum Sztuki Studio w tym mieście. Zajmował się promowaniem artystów polskiego teatru, muzyki i plastyki. Jako producent przyczynił się do powstania ponad siedemdziesięciu spektakli Teatru Studio.

W latach 1988–1990 zasiadał w Stołecznej Radzie Narodowej[2][3]. W latach 1990–1994 zajmował stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Sztuki oraz przewodniczącego Komitetu Kinematografii. Zainicjował wówczas Festiwal Gwiazd w Międzyzdrojach. Następnie do 1998 stał na czele zarządu Państwowej Agencji Inwestycji Zagranicznych.

W okresie od września 1998 do lipca 2002 pełnił funkcję dyrektora Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie (wraz z Jackiem Kaspszykiem). Był wówczas m.in. pomysłodawcą umieszczenia na frontonie budynku teatru monumentalnej rzeźby Kwadrygi Apollina (2002)[4]. Został także prezesem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i honorowym prezesem Polskiego Związku Golfa. Zasiadał w radzie nadzorczej TUiR „Warta”[5].

6 lipca 2002 objął stanowisko ministra kultury w rządzie Leszka Millera, a od 2 maja 2004 do 31 października 2005 sprawował ten urząd w rządach Marka Belki. W okresie pełnienia tej funkcji doszło do uchwalenia nowej ustawy o kinematografii ustanawiającej Polski Instytut Sztuki Filmowej. W związku z planowanym Rokiem Chopinowskim zainicjował program Chopin 2010, przeorganizował Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, który przejął odpowiedzialność za nowo powstające Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie oraz jego oddział w Żelazowej Woli. Powołał również Instytut Teatralny i Instytut Książki, którego zadaniem stało się popularyzowanie polskich książek i ich autorów czy prezentacja literatury polskiej za granicą[6].

1 października 2008 został ponownie dyrektorem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Z jego inicjatywy 29 kwietnia 2009 minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski wyodrębnił balet w strukturze teatru jako oddzielny pion artystyczny i podniósł go do rangi Polskiego Baletu Narodowego pod dyrekcją Krzysztofa Pastora[7]. W listopadzie 2010 został wybrany w Monachium w skład zarządu OPERA EUROPA, forum zrzeszającego profesjonalne europejskie teatry operowe[6]. Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi w 2010[8]. W tym samym roku minister Bogdan Zdrojewski powierzył mu obowiązki dyrektora Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, które pełnił do 2011. W 2012 objął także stanowisko pełnomocnika ministra kultury i dziedzictwa narodowego do spraw Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie[6]. W latach 2013–2018 był członkiem Rady Muzeum przy tej placówce[9]. Wchodził też w skład Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie[10]. W 2017 został mianowany pełnomocnikiem ds. organizacji obchodów Roku Stanisława Moniuszki[11], ustanowionego na 2019 uchwałą Sejmu RP[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest wdowcem. Jego żoną była artystka plastyk Marzena Talar-Dąbrowska (1956–2019). Ojciec Marty, która została aktorką[13].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Waldemar Dąbrowski: Skuteczny facet od kultury. newsweek.pl, 7 lipca 2012. [dostęp 2017-10-04].
  2. Kandydaci na radnych do Stołecznej Rady Narodowej, „Warszawski Magazyn Wyborczy” (dodatek do „Życia Warszawy”) nr 141 z 18–19 czerwca 1988, s. 12.
  3. Wyniki wyborów do Rady Narodowej m.st. Warszawy, „Życie Warszawy” nr 150 z 29 czerwca 1988, s. 8.
  4. Teatr Wielki – Kwadryga zamontowana. money.pl, 1 maja 2002. [dostęp 2017-10-04].
  5. WARTA SA: wybór członków RN. bankier.pl, 13 czerwca 2002. [dostęp 2023-02-06].
  6. a b c d e f g h Waldemar Dąbrowski. teatrwielki.pl. [dostęp 2023-06-29].
  7. Historia Polskiego Baletu Narodowego. teatrwielki.pl. [dostęp 2018-08-05].
  8. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2018-08-05].
  9. Rada muzeum. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
  10. Spotkanie Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie MKiDN. mkidn.gov.pl, 15 stycznia 2015. [dostęp 2024-01-13].
  11. Waldemar Dąbrowski pełnomocnikiem ds. organizacji obchodów 200. rocznicy urodzin Stanisława Moniuszki. mkidn.gov.pl, 31 października 2017. [dostęp 2018-08-04].
  12. Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 lipca 2018 r. w sprawie ustanowienia roku 2019 Rokiem Stanisława Moniuszki (M.P. z 2018 r. poz. 731).
  13. „Tygodnik Rewia” nr 38 z 21 września 2016, s. 8.
  14. Wolność gospodarczą warto zaprzęgać w działanie dla kultury. prezydent.pl, 26 czerwca 2015. [dostęp 2018-08-05].
  15. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2014 r. poz. 923).
  16. 59 odznaczonych za zasługi dla wolności. prezydent.pl, 5 czerwca 2014. [dostęp 2018-08-05].
  17. Ordery dla przedstawicieli rządów okresu transformacji. prezydent.pl, 3 czerwca 2011. [dostęp 2018-08-05].
  18. Warszawa. Gloria Artis dla Waldemara Dąbrowskiego. e-teatr.pl, 3 marca 2011. [dostęp 2011-07-03].
  19. Указ Президента України № 1302/2004 «Про відзначення державними нагородами України громадян Республіки Польща». president.gov.ua, 22 października 2004. [dostęp 2018-08-05]. (ukr.).
  20. Honorary knighthoods awarded 1997–2006. parlament.uk. s. 10. [dostęp 2018-08-03]. (ang.).
  21. Указ Президента Российской Федерации от 14 мая 2014 года № 335 «О награждении орденом Дружбы иностранных граждан». pravo.gov.ru, 15 maja 2014. [dostęp 2019-03-02]. (ros.).
  22. Warszawa. Wręczono Feliksy Warszawskie. e-teatr.pl, 26 października 2010. [dostęp 2011-02-18].
  23. Waldemar Dąbrowski laureatem Nagrody Mediów Niptel. 10 września 2010. [dostęp 2018-08-04].
  24. Laureaci z poprzednich edycji. polishmarket.com.pl. [dostęp 2015-12-07].
  25. Warszawa. Waldemar Dąbrowski z Nagrodą Gustawa. e-teatr.pl, 21 grudnia 2016. [dostęp 2018-08-04].
  26. Pacanów dla ministra kultury. wyborcza.pl, 18 kwietnia 2004. [dostęp 2018-08-04].
  27. Międzyzdroje pożegnały gwiazdy. interia.pl, 5 lipca 2004. [dostęp 2018-08-04].
  28. Bogdan Hussakowski i Waldemar Dąbrowski honorowymi Opolanami – Tu jest Polska!. umwo.opole.pl, 16 października 2006. [dostęp 2018-08-05].
  29. Dyrektor TW-ON laureatem Medalu Uznania. PrestoPortal.pl, 23 kwietnia 2023. [dostęp 2023-06-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]