Przejdź do zawartości

Wasił Kutinczew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasił Kutinczew
Васил Кутинчев
Ilustracja
Wasił Kutinczew
generał piechoty generał piechoty
Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1859
Ruszczuk

Data i miejsce śmierci

30 marca 1941
Sofia

Przebieg służby
Lata służby

1879–1918

Siły zbrojne

Armia Księstwa Bułgarii

Jednostki

5 pułk piechoty
1 Armia
2 Armia

Główne wojny i bitwy

wojna serbsko-bułgarska,
I wojna bałkańska,
II wojna bałkańska,
I wojna światowa

Odznaczenia
Order Waleczności III klasy (Bułgaria) Order Waleczności IV klasy (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria)

Wasił Iwanow Kutinczew (bułg. Васил Иванов Кутинчев, ur. 25 lutego 1859 w Ruszczuku, zm. 30 marca 1941 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy, generał piechoty.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był pierworodnym synem Iwana i Stojanki[2]. Po ukończeniu szkoły w rodzinnej miejscowości rozpoczął pracę w szkole. W 1878 rozpoczął służbę wojskową, a w listopadzie naukę w szkole wojskowej w Sofii[1]. Po ukończeniu szkoły służył w Silistrze, a następnie w Rachowie. W tym czasie uczył się języka rosyjskiego i tłumaczył rosyjskie regulaminy na język bułgarski. W 1883 objął dowództwo kompanii piechoty w Ruse. Dwa lata później trafił do 5 pułku piechoty w Jambole, który przygotowywał się do działań przeciwko Turcji[2].

Wojna serbsko-bułgarska (1885)

[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu wojny z Serbią, jednostka Kutinczewa wyruszyła w kierunku Sliwnicy, gdzie rozegrała się kluczowa bitwa wojny[1]. 5 listopada Kutinczew walczył na prawej flance wojsk bułgarskich. W czasie walk został ciężko ranny dowódca pułku, a jego miejsce zajął kapitan Kutinczew. Wyróżnił się w walce o Siniatą Czukę w dniu 6 listopada[1]. W dalszej części wojny dowodzone przez Kutinczewa oddziały dołączyły do majora Petko Stojanowa, zdobywając Dragoman i Caribrod. Wojnę zakończył, biorąc udział w zdobyciu Pirotu (15 listopada 1885)[2]. Po zakończeniu wojny powrócił do Sofii, a rok później został przeniesiony do Ruse. Za udział w wojnie został odznaczony Orderem Waleczności IV klasy[1].

W sądzie wojskowym i w sztabie

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1887 Kutinczew objął dowództwo 10 pułku rodopskiego, a po awansie na majora 1 pułku sofijskiego. W tym czasie zajmował się kwestiami przezbrojenia armii i wyposażenia jednostek bułgarskich w karabiny szybkostrzelne Mannlicher. Od 1888 pełnił funkcję przewodniczącego sądu wojskowego w Starej Zagorze, a następnie sądu wojskowego w Sofii[1]. W 1890 przewodniczył komisji śledczej badającej sprawę spisku oficerów, kierowanego przez Kostę Panica. W tym czasie pełnił funkcję tymczasowego zwierzchnika departamentu sądownictwa wojskowego w ministerstwie wojny[1].

W latach 1893–1899 pełnił służbę w sztabach dywizji. W styczniu 1899 objął stanowisko dowódcy brygady 5 dunajskiej dywizji piechoty, a następnie podobne stanowisko w 1 sofijskiej dywizji piechoty. Po wybuchu powstania ilindeńskiego w 1903 stacjonował w Dupnicy, zajmując się przygotowaniem obrony granic przed ewentualną agresją osmańską. W tym samym roku po raz pierwszy objął dowództwo dywizji, przyjmując komendę nad 6 dywizją piechoty. W 1904 otrzymał pierwszy stopień generalski[2].

Wojny bałkańskie

[edytuj | edytuj kod]

W 1912, w chwili wybuchu I wojny bałkańskiej, Kutinczew dowodził 1 Okręgiem Inspekcyjnym. Po objęciu dowództwa nad 1 Armią rozpoczął działania ofensywne w kierunku Stambułu[2]. Podległe mu oddziały brały udział w bitwach pod Łozengradem i Kirkareli. Po niepowodzeniach armii bułgarskiej w bitwie pod Czataldżą, Kutinczew objął dowództwo nad siłami bułgarskimi operującymi pod Adrianopolem i Czatałdzą[1]. Sukcesy, które odniósł w tych działaniach zostały nagrodzone przyznaniem Kutinczewowi Orderu Waleczności II klasy[2].

W czasie II wojny bałkańskiej 1 Armia, dowodzona przez Kutinczewa działała na północnym kierunku operacyjnym, osiągając znaczne sukcesy w walce z Serbami i osiągając linię rzeki Timok. Atak rumuński na terytorium Bułgarii spowodował konieczność wycofania jednostek bułgarskich z Serbii, a generał Kutinczew został oddany do dyspozycji Naczelnego Dowództwa[2]. Pod koniec wojny objął dowództwo zdziesiątkowanej 2 armii. Po zakończeniu działań wojennych powrócił na stanowisko dowódcy 1 Okręgu Inspekcyjnego[1].

I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1915 Kutinczew otrzymał propozycję kierowania ministerstwem wojny ale odrzucił tę propozycję, sprzeciwiając się wyborowi gen. Nikoły Żekowa na głównodowodzącego armii bułgarskiej. W czasie wojny pracował w sztabie, a od listopada 1915 pełnił funkcję komendanta Morawskiego Inspektoratu Wojskowego. W maju 1917 został przeniesiony w stan spoczynku. 23 października 1918 otrzymał awans na generała piechoty, w grudniu 1918 przeszedł do rezerwy[2]. Zmarł w 1941 w Sofii[1].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był dwukrotnie żonaty. Ze związku z Anastazją Witanową miał trzech synów i córkę.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik (Подпоручик) (1879)
  • porucznik (Поручик) (1882)
  • kapitan (Kапитан) (1885)
  • major (Майор) (1887)
  • podpułkownik (Подполковник) (1891)
  • pułkownik (Полковник) (1895)
  • generał major (Генерал-майор) (1904)
  • generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1912)
  • generał piechoty (Генерал от пехотата) (1918)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 156.