Wiesław Barwicz

Wiesław Barwicz
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1913 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 2002 ; Izabelin
	profesor
	Specjalność: elektronika
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Uczelnia	Instytut Technologii Elektronowej Politechnika Wrocławska
	Odznaczenia
	;

Wiesław Barwicz (ur. 14 marca 1913 we Lwowie, zm. 18 stycznia 2002 w Izabelinie) – polski profesor inżynier elektronik.

Życiorys

Wiesław Maria Oleg Barwicz urodził się 14 marca 1913 we Lwowie^[1], w rodzinie Jarosława i Olgi z Friedmannów. Jego młodszy brat Zbigniew Jarosław Jan (1915–1940), podporucznik art. rez. został zamordowany przez NKWD w Charkowie^[2]. W 1932 r. ukończył Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem^[3]. W 1937 r. uzyskał dyplom na Oddziale Elektrycznym Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego Politechniki Lwowskiej. Po uzyskaniu dyplomu wyjechał na roczną praktykę do Societé Generale d'Electricité de Paris. Po powrocie do Polski podjął pracę w „Polskich Zakładach Philips” w Warszawie, gdzie powierzono mu organizację i kierownictwo oddziału cewek pupinowskich.

Kampanię wrześniową odbył w szeregach szwadronu łączności Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Zakładów Philipsa w Warszawie, gdzie pracując jako zastępca kierownika produkcji lamp elektronowych miał możliwość zaopatrywania Armii Krajowej w trudno dostępne części radiowe. Za te zasługi, a zwłaszcza za wykonanie w warunkach konspiracyjnych serii 25 odbiorników radiowych został w 1944 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi przez gen. Bora-Komorowskiego.

W 1946 r. profesor Wiesław Barwicz został dyrektorem technicznym Państwowej Wytwórni Lamp Radiowych (PWLR), utworzonej w Dzierżoniowie z poniemieckiej fabryki lamp elektronowych (Telefunken). W 1956 r. wskutek jego starań powstał Przemysłowy Instytut Elektroniki, którego został pierwszym dyrektorem.

W roku 1954 na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej została utworzona Katedra Elektroniki, której kierownictwo powierzono inż. Barwiczowi, zatrudniając go na stanowisku zastępcy profesora. W roku 1956 został mianowany docentem, a w 1968 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego^[3]. Po utworzeniu w roku 1968 Instytutu Technologii Elektronowej Politechniki Wrocławskiej został jego pierwszym dyrektorem i funkcję tę pełnił do roku 1977. Po przejściu na emeryturę w roku 1978 pracował nadal jako doradca naukowy w Ośrodku BadawczoRozwojowym Elektroniki Próżniowej^[3].

Był inicjatorem i pionierem wielu nowoczesnych kierunków i technologii w dziedzinie elektroniki próżniowej. Dzięki niemu we Wrocławiu powstał silny ośrodek specjalizujący się w nowoczesnej technice mikrofalowej, w którym opracowano pierwsze w kraju lampy z falą bieżąca i mikrofalowe układy scalone. Ośrodek działa z powodzeniem do dzisiaj (obecnie jako oddział PIT) i ma znaczący udział w dobrej pozycji polskiej radiolokacji w świecie. W późniejszym czasie był inicjatorem prowadzenia prac dotyczących spawania elektronowego i innych zastosowań wiązki elektronowej w przemyśle. Jednym z jego ostatnich przedsięwzięć było przygotowanie zaplecza dla fabryki kolorowych kineskopów w Piasecznie Unitra-Polkolor (obecnie własność Technicolor SA (Technicolor Polska sp. z o.o.), wcześniej pod firmą Thomson).

Zmarł w Izabelinie k. Warszawy, pochowany na cmentarzu Parafii św. Franciszka z Asyżu (sektor 11-II-4)^[4].

Książki

Podstawy konstrukcji i technologii lamp elektronowych (PWT, 1957).
Zastosowania optyki elektronowej (wraz z A. Mulakiem i H. Szymańskim, WKiŁ, 1969).
Zastosowanie wiązek elektronowych w przemyśle i w badaniach naukowych (Unitra, 1974).
Wiązka elektronowa w przemyśle (WNT, 1989).

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)^[3]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)^[3]
Srebrny Krzyż Zasługi (1944)
Medal 10-lecia Polski Ludowej (8 stycznia 1955)^[5]
Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1968)^[6]
Medal Politechniki Wrocławskiej

Nagrody

Nagroda Państwowa III stopnia (zespołowa) za opracowanie konstrukcyjne i technologiczne oraz uruchomienie produkcji lamp elektronowych, a także za prace w kierunku wprowadzenia podstawowych materiałów krajowych do tej produkcji (1952)^[7]
Nagroda Naukowa II stopnia (zespołowa) (1952)^[6]
Nagroda Komitetu Nauki i Techniki (1969)^[6]

Przypisy

↑ Wiesław Maria Oleg Barwicz M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-07-25].
↑ Katyń 1940 - Zbigniew Jarosław Jan Barwicz (1915-1940) [dostęp 2024-07-25].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Andrzej Hałas, Wiesław Maria Barwicz 1913–2002 Wrocław, październik 2009 [dostęp 2024-07-25].
↑ Cmentarz – Parafia św. Franciszka z Asyżu w Izabelinie [online] [dostęp 2024-07-25] (pol.).
↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 364 - Uchwała Rady Państwa z dnia 8 stycznia 1955 r. nr 0/37 - na wniosek Ministra Przemysłu Maszynowego.
↑ ^a ^b ^c Kto jest kim w Polsce, Interpress 1984.
↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-25].

Linki zewnętrzne

Biografia na stronach PWr
Prof. mgr inż. Wiesław Barwicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2008-06-19] .

[1] Wiesław Maria Oleg Barwicz M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-07-25].

[2] Katyń 1940 - Zbigniew Jarosław Jan Barwicz (1915-1940) [dostęp 2024-07-25].

[:0-3] Andrzej Hałas, Wiesław Maria Barwicz 1913–2002 Wrocław, październik 2009 [dostęp 2024-07-25].

[4] Cmentarz – Parafia św. Franciszka z Asyżu w Izabelinie [online] [dostęp 2024-07-25] (pol.).

[5] M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 364 - Uchwała Rady Państwa z dnia 8 stycznia 1955 r. nr 0/37 - na wniosek Ministra Przemysłu Maszynowego.

[:1-6] Kto jest kim w Polsce, Interpress 1984.

[7] Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-25].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]