Przejdź do zawartości

Zmysły (film)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zmysły
Senso
Ilustracja
Kadr z filmu Zmysły, Alida Valli i Farley Granger
Gatunek

melodramat

Rok produkcji

1954

Data premiery

3 września 1954

Kraj produkcji

Włochy

Język

włoski

Czas trwania

117 min

Reżyseria

Luchino Visconti

Scenariusz

Suso Cecchi d'Amico
Luchino Visconti
Giorgio Bassani
Carlo Alianello
Giorgio Prosperi

Główne role

Alida Valli
Farley Granger
Heinz Moog
Massimo Girotti

Muzyka

Nino Rota

Zdjęcia

G.R. Aldo
Robert Krasker

Scenografia

Ottavio Scotti

Kostiumy

Marcel Escoffier
Piero Tosi

Montaż

Mario Serandrei

Produkcja

Domenico Forges Davanzati

Wytwórnia

Lux Film

Dystrybucja

Lux Film

Zmysły (wł. Senso) – włoski film kostiumowy z 1954 roku w reżyserii Luchino Viscontiego. Melodramat na podstawie powieści Camillo Boito o tym samym tytule. Asystentami Viscontiego na planie tego filmu byli Franco Zeffirelli i Francesco Rosi, późniejsi znakomici reżyserzy filmowi i teatralni[1].

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Akcja filmu rozpoczyna się w 1866 r. w weneckiej operze Teatro La Fenice, podczas przedstawienia Trubadur Verdiego. Operę przerywa głośny protest włoskich nacjonalistów przeciwko obecności w teatrze okupacyjnych austriackich wojskowych[1][2]. Dochodzi do sprzeczki między włoskim patriotą, markizem Roberto Ussolim (Massimo Girotti), a austriackim lejtnantem Franzem Mahlerem (Farley Granger)[3]. Kuzynka markiza, hrabina Livia Serpieri (Alida Valli), jest tego świadkiem i stara się ukryć fakt, że to Roberto zorganizował protest. Przypadkowe spotkanie, nieszczęśliwie zamężnej z dużo starszym arystokratą, kobiety i Franza staje się początkiem wielkiej namiętności. Nawet pomimo tego, że Austriak był odpowiedzialny za zesłanie Ussolimiego na wygnanie za jego radykalne zachowanie. Zauroczona Livia zdaje się być nieświadoma tego a Franz podsyca romans wykorzystując hrabinę dla jej pieniędzy i statusu społecznego[4][5][6].

Sytuacja w Wenecji pogarsza się, gdy do wojny z Austrią przystępują Prusy. Mąż Liwii zabiera ją do ich willi na wsi w Aldeno. Pewnej nocy zjawia się tam Franz prosząc ją o pieniądze, którymi chciał opłacić lekarzy, aby uniknąć udziału w walkach na froncie. Kobieta ulega mu i przekazuje Mahlerowi wszystkie pieniądze, które powierzył jej Roberto, aby przekazała organizatorom powstania walczącym z Austriakami. Franz wyjeżdża do Werony[1][3]. Zdrada Livii pośrednio przyczynia się do porażki włoskich wojsk. Obarczona poczuciem winy, które potęguje brak kontaktu z kochankiem doprowadza ją prawie do szaleństwa. W końcu otrzymuje list, w którym dziękuje Liwii za wsparcie finansowe, dzięki któremu uniknął walki na froncie, ale też prosi aby go nie szukała. Kobieta jedzie do Werony, gdzie zastaje pijanego Franza z kochanką w mieszkaniu, które opłaca za jej pieniądze. W gniewie Livia udaje się do kwatery głównej armii austriackiej, gdzie denuncjuje Mahlera jako dezertera wręczając generałowi list Franza. Kiedy wzburzenie opada, próbuje go ratować, ale jest już za późno. Franz zostaje rozstrzelany[1][2][5].

Film jest adaptacją powieści Zmysły Camillo Boito[7]. To pierwszy kostiumowy i pierwszy barwny film Luchino Viscontiego. Odzwierciedla zarówno poglądy polityczne reżysera, jak i jego upodobania estetyczne. Visconti był z urodzenia arystokratą i komunistą z przekonań. Zrealizował film z typowym dla siebie pietyzmem w odtworzeniu realiów epoki[1].

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Andrzej Bukowiecki: Zmysły. Stowarzyszenie Filmowców Polskich. [dostęp 2019-06-07].
  2. a b Dan Erdman: Senso Movie: Visconti Classic Stars Tragically Passionate Alida Valli. Alt Film Guide. [dostęp 2023-03-15]. (ang.).
  3. a b Zmysły. Ale kino +. [dostęp 2019-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-07)].
  4. Luchino Visconti Senso. Criterion Channel. [dostęp 2023-03-15]. (ang.).
  5. a b Roger Ebert: An operatic portrait of sexual obsession. RogerEebert.com, 2011-02-21. [dostęp 2023-03-15]. (ang.).
  6. Visconti’s SENSO. Film Forum. [dostęp 2023-03-15]. (ang.).
  7. Luchino Visconti. Akademia Filmowa. [dostęp 2019-06-07].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]