Przejdź do zawartości

język osobniczy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
wymowa:
?/i ?/i
znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. zbiór indywidualnych cech mowy danego rozmówcy[1]; zob. też język osobniczy w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Jedną z przyczyn nieporozumień w relacji nauczyciel-uczeń jest fakt, że oba podmioty biorące udział w aktach komunikacyjnych, w złożonym procesie wymiany myśli, idei czy zwykłego przekazywania informacji, posługują się językami osobniczymi, charakterystycznymi dla każdego z nich.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) język indywidualny, mowa jednostkowa, idiolekt
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) lekt, odmiana językowa
hiponimy:
holonimy:
(1.1) dialekt, język
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: idiolekt
źródła:
  1. Encyklopedia języka polskiego, pod red. S. Urbańczyka, Wrocław 1992
  2. Mariusz Chołody: Nauczyciel-translator. Z pamiętnika poznańskiego polonisty 3. W: Kompetencje interpersonalne w przestrzeni szkoły. Włodzimierz Heller, Anna Maria Janiak (red.). Poznań-Kalisz: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu: Wydział Pedagogiczno-Artystyczny, 2016, s. 9.