Przejdź do zawartości

uderzenie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

uderzenie (język polski)

[edytuj]
uderzenie (1.4) pocisku
wymowa:
IPA[ˌudɛˈʒɛ̃ɲɛ], AS[udežńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…akc. pob. ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od uderzyć
(1.2) cios zadany ręką lub przedmiotem
(1.3) wojsk. gwałtowny atak wojsk na armię nieprzyjaciela
(1.4) zderzenie się jakichś przedmiotów lub zetknięcie czegoś upadającego z jakąś powierzchnią; także: odgłos takiego zderzenia
(1.5) przen. gwałtowne nasilenie się jakiegoś zjawiska atmosferycznego (mrozu, wiatru itp.)
odmiana:
(1.1-5)
przykłady:
(1.1) Hiszpański piłkarz został wyrzucony z klubu za uderzenie kolegi.
(1.2) Po drugim uderzeniu bokser padł na matę.
(1.3) Armia Polska, przy udziale sił ukraińskich Semena Petlury, wykonała w kwietniu 1920 (= tysiąc dziewięćset dwudziestego) roku uprzedzające uderzenia i zajęła Kijów.
(1.4) Słychać było mocne uderzenie bomby.
składnia:
uderzenie + D., uderzenie + N., uderzenie w + B.
kolokacje:
synonimy:
(1.2) cios; gw. (Górny Śląsk) szlag; st.pol. poczpuła
(1.3) natarcie, atak
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. uderzyć, uderzać
przym. uderzeniowy, uderzający
przysł. uderzeniowo, uderzająco
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. uderzyć
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: