ข้ามไปเนื้อหา

อึชตาดูโนวู (โปรตุเกส)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สาธารณรัฐโปรตุเกส

República Portuguesa
พ.ศ. 2476–พ.ศ. 2517
เมืองหลวงลิสบอน
ภาษาทั่วไปภาษาโปรตุเกส
ศาสนา
นิกายโรมันคาทอลิก
การปกครองเผด็จการ รัฐบรรษัท พรรคการเมืองเดียว ระบบรัฐสภา สาธารณรัฐภายใต้ลัทธิอำนาจนิยมเผด็จการ
ประธานาธิบดี 
• พ.ศ. 2469–2494
ออชการ์ การ์โมนา
• พ.ศ. 2494–2501
ฟรังซิชกู กราไวรู ลอปึช
• พ.ศ. 2501–2517
อาแมรีกู ตูมัช
นายกรัฐมนตรี 
• พ.ศ. 2475–2511
อังตอนียู ดือ ออลีไวรา ซาลาซาร์
• พ.ศ. 2511–2517
มาร์แซลู ไกตานู
สภานิติบัญญัติระบบสองสภา
สภานิติบัญญัติ
สมัชชาแห่งชาติ
ประวัติศาสตร์ 
• ประกาศจัดตั้ง
19 มีนาคม พ.ศ. 2476
• เข้าเป็นสมาชิกสหประชาชาติ
14 ธันวาคม พ.ศ. 2498
25 เมษายน พ.ศ. 2517
พื้นที่
พ.ศ. 24832,168,071 ตารางกิโลเมตร (837,097 ตารางไมล์)
พ.ศ. 25132,168,071 ตารางกิโลเมตร (837,097 ตารางไมล์)
ประชากร
• พ.ศ. 2483
17103404
• พ.ศ. 2513
22521010
สกุลเงินอึชกูดู
ก่อนหน้า
ถัดไป
เผด็จการแห่งชาติ (โปรตุเกส)
สาธารณรัฐโปรตุเกสที่สาม
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ โปรตุเกส
 แองโกลา
 โมซัมบิก
 กินี-บิสเซา
 กาบูเวร์ดี
 เซาตูแมอีปริงซีป
 อินเดีย (กัว, อินเดีย) (อินเดียของโปรตุเกส)
 เบนิน (เซาฌูเอาบาติชตาดืออาฌูดา)
 ติมอร์-เลสเต
 มาเก๊า

อึชตาดูโนวู (โปรตุเกส: Estado Novo แปลว่า: "รัฐใหม่") หรือ สาธารณรัฐที่ 2 คือระบอบเผด็จชาตินิยมโปรตุเกสก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2476[1]พัฒนาจากรัฐบาลยุคเผด็จการแห่งชาติ (Ditadura Nacional) ที่เกิดขึ้นหลังจากรัฐประหารเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2469 เพื่อล้มล้างรัฐบาลสาธารณรัฐที่หนึ่งที่ไร้เสถียรภาพ โดยเผด็จการแห่งชาติและอึชตาดูโนวูได้รับการยอมรับว่าเป็นสาธารณรัฐโปรตุเกสที่สอง รัฐใหม่มีแนวคิดการปกครองแบบอนุรักษ์นิยมและเผด็จการซึ่งได้รับการพัฒนาโดยอังตอนียู ดือ ออลีไวรา ซาลาซาร์ นายกรัฐมนตรีของโปรตุเกสตั้งแต่ปี พ.ศ. 2471–2511 ก่อนที่จะลงจากตำแหน่งให้มาร์แซลู ไกตานู เนื่องจากปัญหาสุขภาพ

แนวคิดนี้ขัดแย้งกับลัทธิคอมมิวนิสต์, สังคมนิยม, ลัทธิอนาธิปไตย, เสรีนิยม และลัทธิต่อต้านจักรวรรดินิยม ระบอบการปกครองเป็นแบบบรรษัทนิยม, อนุรักษ์นิยม และชาตินิยม รวมถึงการคุ้มครองศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกในโปรตุเกส นโยบายดังกล่าวทำให้แองโกลา, โมซัมบิก และดินแดนอื่นของโปรตุเกสอยู่ในฐานะเป็นอาณานิคมของโปรตุเกส และกลายพื้นในการขยายแนวคิดสังคมแบบโปรตุเกสในนโยบาย "กลืนกิน" ทั้งอาณานิคมในแอฟริกาและเอเชีย ภายใต้การนำของรัฐใหม่ มีความพยายยามรักษาความเป็นจักรรวรรดิเก่าอันยาวนานนับศตวรรษซึ่งมีพื้นที่รวมทั้งสิ้น 2,168,071 ตารางกิโลเมตร (837,097 ตารางไมล์) ในขณะที่อำนาจอาณานิคมในอดีตต่าง ๆ ได้เรียกร้องให้รัฐบาลโปรตุเกสคืนเอกราชให้แก่อาณานิคมเหล่านั้น[2]

โปรตุเกสเข้าร่วมสหประชาชาติในปี พ.ศ. 2498 และเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งของเนโท (พ.ศ. 2492), โออีซีดี (พ.ศ. 2504) และเอฟตา (พ.ศ. 2503) ในปี พ.ศ. 2511 มาร์แซลู ไกตานู ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้ารัฐบาลคนใหม่ เมื่อวันที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2517 การปฏิวัติคาร์เนชันในลิสบอนการทำรัฐประหารโดยทหารฝ่ายซ้ายโปรตุเกสและคณะกองกำลังแห่งชาติ (แอมึแอฟึอา) ล้มล้างระบอบการปกครองของอึชตาดูโนวู ตลอดเวลาหลังสงครามโลกครั้งที่สองได้มีการวิพากษ์วิจารณ์รัฐบาลอย่างรุนแรงจากนานาชาติและเรียกร้องให้รัฐบาลโปรตุเกสคืนเอกราชให้แก่อาณานิคม ซึ่งรัฐบาลอึชตาดูโนวูเป็นหนึ่งในรัฐบาลขวาจัดที่ครองอำนาจยาวนานที่สุดแห่งหนึ่งในทวีปยุโรป

อ้างอิง

[แก้]
  1. Jorge Pais de Sousa, O Fascismo Catedrático de Salazar, Imprensa da Universidade de Coimbra, 2012
  2. Portugal Não É Um País Pequeno เก็บถาวร 14 พฤษภาคม 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน