แคน

ดูเพิ่ม: แคนู และ แค้น

ภาษาไทย

วิกิพีเดียมีบทความเกี่ยวกับ:

แคน

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน แคน, ภาษาลาว ແຄນ (แคน), ภาษาเขิน ᨣᩯ᩠ᨶ (แคน), ภาษาไทลื้อ ᦶᦅᧃ (แคน), ภาษาไทดำ ꪵꪁꪙ (แก̱น), ภาษาไทใหญ่ ၵႅၼ်း (แก๊น)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		แคน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kɛɛn
	ราชบัณฑิตยสภา	khaen
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰɛːn˧/^{(สัมผัส)}

คำนาม

แคน

เครื่อง เป่า ชนิด หนึ่ง เสียง คล้าย ออร์แกน เป็น เครื่องดนตรี ที่เก่าแก่ นิยม เล่น ใน ทุก จังหวัด ของ ภาค อีสาน ตอน เหนือ ทำ ด้วย ไม้ซาง เรียก ว่า ไม้กู่แคนหรือไม้เฮี้ย มี ขนาด ยาว ลดหลั่น กัน เรียง ติดเป็นตับในเต้าแคนที่ทำด้วยไม้ ลิ้นแคนทำด้วยโลหะ เงินหรือทองเหลือง ทำเสียงสูง-ต่ำ ด้วยการเปิด ปิด นิ้วที่รู เล็ก ๆ ซึ่ง เจาะ ไว้ข้างกู่แคน กู่แคนติดแน่น กับเต้าแคนด้วยขี้สูดหรือชันโรง มีหลายขนาด ตั้งแต่ 3 คู่ จน ถึง 9 คู่ ที่นิยมที่สุด คือคู่ 8 ใช้บรรเลง เพื่อ ความบันเทิง ทั่วไป และ ประกอบ หมอลำหรือวง พิณ วงโปงลาง ในงาน มงคล เป็นมหรสพ ประจำของชาวอีสาน

ภาษาญัฮกุร

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาไทย แขน

การออกเสียง

สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kʰæːn/

คำนาม

แคน

แขน

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับภาษาไทย แคน, ภาษาเขิน ᨣᩯ᩠ᨶ (แคน), ภาษาลาว ແຄນ (แคน), ภาษาไทลื้อ ᦶᦅᧃ (แคน), ภาษาไทใหญ่ ၵႅၼ်း (แก๊น)

การออกเสียง

(ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /kʰɛːn˧˦˩/
เทียบเสียงภาษาไทยโดยประมาณ: แค่น^{สูง-ตก} (ประมาณ)

คำนาม

แคน

อ้างอิง

พิณทอง, ป. "แคน" ภาษาอีสาน. อีสานร้อยแปด. https://esan108.com/dict/view/แคน