Przejdź do zawartości

Bitwa pod Żeleźnicą

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Żeleźnicą
powstanie styczniowe
Czas

30 kwietnia 1864

Miejsce

Żeleźnica

Terytorium

Królestwo Polskie (kongresowe)

Wynik

zwycięstwo powstańców

Strony konfliktu
powstańcy styczniowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Władysław Nowacki-Kopaczyński mjr Przewaliński
Siły
kilkudziesięciu kawalerzystów 40 dragonów,
40 ułanów,
50 kozaków
Straty
2 zabitych,
3 ciężko rannych
6 zabitych,
4 rannych
Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904)
Mapa konturowa Guberni Królestwa Polskiego (1904), na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°58′02″N 20°01′29″E/50,967222 20,024722

Bitwa pod Żeleźnicą – bitwa powstania styczniowego stoczona 30 kwietnia 1864 roku w okolicy wsi Żelaźnica. Starcie odbyło się między oddziałem powstańczej żandarmerii pod dowództwem Władysława Nowackiego-Kopaczyńskiego pseudonim Junosza, a oddziałem rosyjskim pod dowództwem mjr. Przewalińskiego. Starcie zakończyło się wygraną powstańców.

Po stoczonej bitwie w Bebelnie oddział Nowackiego ruszył do województwa sandomierskiego. Dwa dni później pod Żeleźnicą spotkał oddział Rosyjski składający się z 40 dragonów, 40 ułanów i 50 kozaków. Polacy przypuścili śmiałą szarżę na szaszki utrzymując plac boju. Ponieważ piechota rosyjska była w pobliżu, więc nie można było ścigać nieprzyjaciela. Straty powstańców w tym starciu wyniosły 2 zabitych i 3 ciężko rannych. Rosjanie natomiast mieli 6 zabitych w tym oficera, oraz 4 rannych. Rannych jeńców rosyjskich Junosza zostawił w pobliskim Olesznie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]