Przejdź do zawartości

Ireneusz Sekuła

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ireneusz Sekuła
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1943
Sosnowiec

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 2000
Warszawa

Prezes Głównego Urzędu Ceł
Okres

od grudnia 1993
do marca 1995

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Poprzednik

Mirosław Zieliński

Następca

Mieczysław Nogaj

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 14 października 1988
do 12 września 1989

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister pracy i polityki socjalnej
Okres

od 11 lutego 1988
do 14 października 1988

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Janusz Pawłowski

Następca

Michał Czarski

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Okres

od grudnia 1983
do lutego 1988

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Henryk Białczyński

Następca

Zofia Tarasińska

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób Ireneusza Sekuły

Ireneusz Ludwik Sekuła (ur. 22 stycznia 1943 w Sosnowcu, zm. 29 kwietnia 2000 w Warszawie) – polski polityk, działacz partyjny, w 1988 minister pracy i polityki socjalnej, w latach 1988–1989 wicepremier w rządzie Mieczysława Rakowskiego, poseł na Sejm X, I i II kadencji, prezes Głównego Urzędu Ceł (1993–1995).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Ignacego i Zofii. Ukończył w 1965 studia w kierunku psychologia na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskał następnie stopień doktora nauk politycznych. W 1964 rozpoczął pracę w Głównej Kwaterze Związku Harcerstwa Polskiego jako instruktor wydziału, a następnie jego kierownik. Kierował harcerską akcją odbudowy Fromborka pod nazwą operacja 1001-Frombork. W latach 1966–1972 pracował jako starszy inspektor w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego, po czym do 1974 pracował w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych jako pełnomocnik ministra ds. zatrudnienia absolwentów szkół wyższych. Od 1977 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Dokształcania Kadr, a od 1981 dyrektora Departamentu Zatrudnienia w tym resorcie.

Od 1966 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w okresie 1974–1977 był inspektorem w Wydziale Nauki i Oświaty Komitetu Centralnego PZPR. Od grudnia 1983 do lutego 1988 zajmował stanowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, 11 lutego 1988 został ministrem pracy i polityki socjalnej w rządzie Zbigniewa Messnera, 14 października 1988 objął urząd wiceprezesa Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego RM w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej.

W 1969 został pozyskany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym. Zgodził się na współpracę, wybierając sobie pseudonim „Artur”. Po werbunku został skierowany na przeszkolenie wywiadowcze. Uczestniczył w praktycznym szkoleniu kompleksowym „Zarys 73”, obejmującym działanie AWO w terenie zurbanizowanym. W czasie ćwiczenia pełnił funkcję radiotelegrafisty. Przez kolejne lata wykonywał zadania pomocnicze. Podczas wyjazdów zagranicznych zbierał informacje dotyczące danego kraju, w tym procedur kontroli paszportowych. Ostatecznie przekwalifikowano go na tzw. telefon konspiracyjny (pośredniczył lub potencjalnie miał pośredniczyć w kontaktach między oficerem AWO a jego wybranym agentem). Współpracę z nim zakończono w 1989[1][2].

W latach 1989–1997 sprawował mandat posła na Sejm X, I i II kadencji z ramienia PZPR i Sojuszu Lewicy Demokratycznej, należał do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej.

Od grudnia 1993 do marca 1995 pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł. W tym czasie prokurator prowadził śledztwo związane z jego interesami w „Polnipponie”. Pierwsza próba uchylenia immunitetu w czerwcu 1995 na wniosek prokuratora generalnego Włodzimierza Cimoszewicza nie powiodła się, przeciwko temu głosowali posłowie z SLD i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Ostatecznie jego immunitet uchylono w listopadzie 1996, a sam zainteresowany poparł wniosek. W lutym 1998 wrocławska prokuratura oskarżyła go o popełnienie czterech przestępstw, m.in. o działanie na szkodę Głównego Urzędu Ceł i spółki „Polnippon”, której był prezesem[3]. W wyborach parlamentarnych w 1997 Sojusz Lewicy Demokratycznej nie wystawił go na swoich listach. W nocy z 22 na 23 marca 2000 znaleziono go nieprzytomnego w jego biurze przy ul. Brackiej w Warszawie. W ciężkim stanie został przewieziony do szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie zmarł 29 kwietnia. Został pochowany na cmentarzu w Wilanowie.

Według ustaleń poczynionych w wyniku śledztwa było to samobójstwo, Ireneusz Sekuła strzelił sobie trzy razy w brzuch, raz nie trafiając. Ze względu na okoliczności śmierci wysuwano jednak różne hipotezy alternatywne. W zeznaniach członków gangu pruszkowskiego rzekome zabójstwo Ireneusza Sekuły miało związek z długami[4].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Filip Musiał. Józef Oleksy i zagadka AWO. „Dziennik Polski”, 29 czerwca 2007. 
  2. Piotr Gontarczyk: Wywiadowca Sekuła. wprost.pl, 20 maja 2007. [dostęp 2022-11-29].
  3. Wniesiono oskarżenie przeciwko Ireneuszowi Sekule. rp.pl, 3 lutego 1998. [dostęp 2022-11-29].
  4. Sekuła dostał trzy kule od Pruszkowa?. dziennik.pl, 26 maja 2009. [dostęp 2022-11-29].
  5. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2022-11-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]