Przejdź do zawartości

Język wysokoniemiecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hochdeutsch
Obszar

Niemcy, Austria, Szwajcaria i inne

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy Niemcy, Austria, Liechtenstein, Szwajcaria, Luksemburg oraz Belgia, Dania, Włochy, jeden z urzędowych w Unii Europejskiej
Organ regulujący ?
Kody języka
Glottolog high1289
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język wysokoniemiecki (niem. hochdeutsche Sprache, neuhochdeutsche Sprache, Hochdeutsch, Neuhochdeutsch) – standardowy język niemiecki (Standardsprache, Hochsprache).

W węższym znaczeniu termin Hochdeutsch odnosi się do samego standardu literackiego, do niemieckiego języka standardowego[1].[2] (język ten opisany jest w haśle język niemiecki). W szerszym znaczeniu jest to zespół dialektów, przeciwstawny dialektom dolnoniemieckim (Niederdeutsch), które obecnie są uznawane za odrębny język. Zespół ten jest bardzo zróżnicowany regionalnie i niektóre dialekty – takie jak dialekt używany w niemieckojęzycznej części Szwajcarii (schweizerdeutsch lub schwyzertüütsch, po polsku zwany też językiem alemańskim) – są czasem klasyfikowane jako osobne języki.

Częściej niż o języku wysokoniemieckim mówi się o dialektach wysokoniemieckich..

Dialekty wysokoniemieckie dzielą się na dwa duże zespoły dialektalne:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Norbert Morciniec, Wprowadzenie do językoznawstwa niemieckiego, Wrocław 2020, s. 31-33 [dostęp 2024-02-15] (pol.).
  2. Ta nazwa wynika z faktu, iż język literacki oparty na dialekcie wysokoniemieckim był używany przez inteligencję i tzw. wyżyny społeczne, był językiem kultury i literatury, w przeciwieństwie do dialektów dolnoniemieckich, które typowe były dla ludności wiejskiej
  3. Norbert Morciniec, Ciekawostki języka niemieckiego nie tylko dla germanistów, Wrocław: Oficyna Wydawnicza ATUT, 2023, s. 54-55 [dostęp 2024-02-15] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]