Przejdź do zawartości

Jan Kucharzewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Kucharzewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1876
Wysokie Mazowieckie, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1952
Nowy Jork

Prezydent Ministrów w Królestwie Polskim
Okres

od 2 października 1918
do 9 października 1918

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Jan Kanty Steczkowski

Następca

Józef Świeżyński

Prezydent Ministrów w Królestwie Polskim
Okres

od 26 listopada 1917
do 27 lutego 1918

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Następca

Antoni Ponikowski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski

Jan Kucharzewski (ur. 27 maja 1876 w Wysokiem Mazowieckiem, zm. 4 lipca 1952 w Nowym Jorku) – polski historyk, prawnik, polityk, premier (1917–1918), Referendarz Rady Regencyjnej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent gimnazjum gubernialnego w Łomży[2]. W 1898 ukończył studia na Wydziale Prawnym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, od 1906 pracował jako adwokat. Był członkiem Zetu i Bratniej Pomocy. W latach 1907–1908 był wykładowcą podstaw polityki na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie[3].

Pierwsze lata I wojny światowej spędził w Szwajcarii, gdzie prowadził działalność publicystyczną na rzecz sprawy polskiej. W czerwcu 1917 wrócił do Warszawy. Był pracownikiem Rady Departamentu Spraw Politycznych Tymczasowej Rady Stanu[4]. Rozpoczął pracę w administracji podległej Radzie Regencyjnej. Od 26 listopada 1917 do 27 lutego 1918 pełnił urząd Prezydenta Ministrów (szefa rządu). Po raz drugi został premierem 2 października 1918, ale funkcję sprawował zaledwie przez tydzień, na tym stanowisku podpisał orędzie Rady Regencyjnej z 7 października zapowiadające nadejście niepodległości[5]. W okresie międzywojennym doradca przy Radzie Ministrów i MSZ, następnie zajmował się działalnością naukową i publicystyczną. W czasie II wojny światowej przebywał w USA, gdzie wielokrotnie zabierał głos na rzecz Polski, z pozycji antysowieckich i antykomunistycznych. Prezes Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku (1942–1952). Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.

Jako historyk zajmował się głównie dziejami Rosji i Polski w XIX i XX wieku. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1921 członek rzeczywisty, od 1929 członek zwyczajny) i Polskiej Akademii Umiejętności (od 1926 członek korespondent, od 1936 członek czynny).

Siostrą jego matki była Teodora Raczkowska[6].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Socyalizm prawniczy (1906)
  • Sprawa polska w parlamencie frankfurckim 1848 roku (1908)
  • Réflexions sur le problème Polonais, Lausanne 1916, ss. 91 (1916)
  • Maurycy Mochnacki (1910)
  • Epoka Paskiewiczowska. Losy oświaty (1914)
  • Od białego caratu do czerwonego (tom 1–7, Warszawa 1923–1935, Wyd. Kasy im Mianowskiego, wyd. 2 – Warszawa: PWN 1998-2000)
  • The Origin of Modern Russia (1948), wyd. polskie: Od białego do czerwonego caratu z przedmową Oskara Haleckiego, London 1986, Veritas Foundation Publication Centre, ISBN 0-901215-91-0.
Nowy Jork, USA – Grób Jana Kucharzewskiego

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zdzisław Julian Winnicki, Rada Regencyjna Królestwa Polskiego i jej organy (1917–1918), s. 62.
  2. Premier z naszego gimnazjum [online], Gazeta Współczesna, 30 stycznia 2010 [dostęp 2021-01-21].
  3. Dziesięciolecie Wolnej Wszechnicy Polskiej TKN: sprawozdanie z działalności Towarzystwa Kursów Naukowych, 1906–1916, opracowali Ryszard Błędowski, Stanisław Orłowski, Henryk Mościcki, Warszawa 1917, s. 129. Podkarpacka BC – wersja elektroniczna
  4. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.
  5. Dz.U. z 1918 r. nr 12, poz. 23
  6. Marek Jerzy Minakowski, Anna Raczkowska [online].
  7. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]