Przejdź do zawartości

Tadeusz Foryś

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Foryś
Pełne imię i nazwisko

Tadeusz Antoni Foryś

Data i miejsce urodzenia

31 października 1910
Kraków

Data i miejsce śmierci

6 marca 1987
Warszawa

Kariera trenerska
Lata Drużyna
1938 Polska (asystent)
1948 Polonia Warszawa (asystent)
1948 Polska (asystent)
1948–1949 Polonia Warszawa
1950–1951 Kolejarz-Polonia Warszawa
1950 Polska (asystent)
1951 Polska (asystent)
1951 Gwardia Warszawa
1952 Polska
1953 Polska (asystent)
1954–1957 Budowlani-Lechia Gdańsk
1956 Arka Gdynia
1956 Polska (asystent)
1956 Polska (trener)
1957 Polska (trener)
1958–1959 Polska (trener)
1958–1960 Gwardia Warszawa
1959 Polska (asystent)
1962 Polska (asystent)
1962 Polska (trener)
1963–1964 Polska
1964–1965 ŁKS Łódź
1966–1967 Odra Opole
1968–1969 GKS Katowice
1969–1971 Ruch Chorzów
1971–1972 Bałtyk Gdynia
1973 Odra Opole
1973–1975 GKS Katowice

Tadeusz Antoni Foryś (ur. 31 października 1910 w Krakowie, zm. 6 marca 1987 w Warszawie) – polski trener i działacz piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Walentego, działacza sportowego, i Heleny z Kazimierskich, brat Czesława. Był piłkarzem Warszawianki[1]. Już przed wojną pracował w PZPN, podczas MŚ 38 znajdował się w sztabie Józefa Kałuży.

Walczył w powstaniu warszawskim, w stopniu podporucznika AK, ps. Tadeusz. Trafił do niewoli niemieckiej (nr jeniecki 102662)[2].

Po zakończeniu wojny znalazł się ponownie we władzach PZPN, m.in. kilkukrotnie pełniąc funkcję szefa Rady Trenerów. Równolegle pracował z zespołami reprezentacyjnymi. Był członkiem szeregu kapitanatów na przestrzeni kilkunastu lat (1950–1964), często w roli trenera, zdarzało mu się jednak prowadzić kadrę samodzielnie (w roku 1952 oraz w latach 19631964).

Pracował również z zespołami ligowymi. Był trenerem m.in. Lechii Gdańsk, Polonii i Gwardii Warszawa, Ruchu Chorzów, ŁKS, GKS Katowice (w końcówce rundy jesiennej sezonu 1967/1968, w rundzie wiosennej sezonu 1968/1969 i w rundzie jesiennej sezonu 1969/1970, a następnie w sezonach 1973/1974 i 1974/1975.

W 1983 został członkiem honorowym PZPN[3].

Grób Tadeusza Forysia na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera K-7-59)[4].

Był mężem Ireny z d. Butka (1926–2017)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. lechia.gda.pl
  2. Powstańcze Biogramy - Tadeusz Foryś [online], www.1944.pl [dostęp 2021-04-19] (pol.).
  3. pzpn.pl. [dostęp 2010-12-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-22)].
  4. a b Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-04-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Gowarzewski Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski, część II, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995 (14. część cyklu Encyklopedia piłkarska Fuji), s. 162.