Przejdź do zawartości

Douglas TBD Devastator

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Douglas TBD Devastator
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas Aircraft Company

Typ

pokładowy samolot torpedowo-bombowy

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie

Załoga

3 (pilot, nawigator – bombardier, radiotelegrafista – strzelec pokładowy)

Historia
Data oblotu

15 kwietnia 1935

Lata produkcji

1937

Wycofanie ze służby

1943

Liczba egz.

130

Dane techniczne
Napęd

1 × Pratt Whitney R-1830-64

Moc

900 KM (671 kW)

Wymiary
Rozpiętość

15,25 m
7,65 m (ze złożonymi płatami)

Długość

10,66 m

Wysokość

4,37 m
5,70 m (ze złożonymi płatami)

Powierzchnia nośna

39,20 m²

Masa
Własna

2800 kg

Startowa

4480 kg (normalna)
4 650 kg (maksymalna)

Osiągi
Prędkość maks.

335 km/h

Pułap

5900 m

Zasięg

1200 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny Browning kal. 7,62 mm
1 torpeda kal. 571 mm Mk. 13
lub 800 kg bomb
Użytkownicy
USA
Rzuty
Rzuty samolotu

Douglas TBD Devastatoramerykański pokładowy samolot torpedowo-bombowy, zaprojektowany w 1934 roku i zbudowany w amerykańskiej wytwórni lotniczej Douglas Aircraft Company.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1934 roku w wytwórni lotniczej Douglas Aircraft Company opracowano samolot bombowo-torpedowy przystosowany do startów z pokładu lotniskowca. W dniu 15 kwietnia 1935 roku prototyp tego samolotu został oblatany, a następnie po dokonaniu niezbędnych poprawek w konstrukcji w maju 1937 roku został wprowadzony do produkcji seryjnej. 5 października 1937 roku samolot został przyjęty do uzbrojenia US Navy jako Douglas TBD-1 Devastator. Pierwszą jednostką przezbrojona w TBD była eskadra torpedowa VT-3 lotniskowca USS „Saratoga” (CV-3).

Wyprodukowano 129 samolotów Douglas TBD-1 Devastator, istniała także wersja samolotu pod nazwą Douglas TBD-1A Devastator, która posiadała pływaki.

Zastosowanie samolotu

[edytuj | edytuj kod]
TBD-1 podczas ćwiczeń z torpedą Mk. 13.

Samoloty torpedowo-bombowe Douglas TBD-1 Devastator były używane w lotnictwie marynarki amerykańskiej. Służyły jako samoloty pokładowe na amerykańskich lotniskowcach: USS "Saratoga", USS "Enterprise", USS "Yorktown", USS "Lexington", USS "Wasp", USS "Hornet", USS "Ranger". Z uwagi na zbyt małą prędkość tych samolotów, już jednak na początku wojny na Pacyfiku Devastatory nie spełniały wymagań ówczesnego pola walki. Bez większych sukcesów wzięły jeszcze udział w amerykańskich rajdach pierwszej połowy 1942 roku oraz w bitwie na Morzu Koralowym. Zaraz jednak po niej został rozpoczęty proces wymiany Devastatorów na znacznie nowocześniejsze maszyny Grummana, TBF Avenger, których pierwsze 21 egzemplarzy dotarło na Hawaje na przełomie maja i czerwca. Z uwagi jednak na brak czasu na przeszkolenie pilotów na nowych samolotach przed kolejną bitwą, to starsze Devastatory wzięły udział w kolejnym starciu z lotniskowcami Połączonej Floty.

Po katastrofalnych stratach prowadzących do niemal całkowitej likwidacji pokładowych eskadr Devastatorów podczas bitwy pod Midway, samoloty te zostały całkowicie wycofane ze służby w US Navy i zastąpione przez nowoczesne Avengery.

Opis techniczny

[edytuj | edytuj kod]

Samolot torpedowo-bombowy Douglas TBD-1 Devastator był trzymiejscowym dolnopłatem, o konstrukcji całkowicie metalowej. Kabiny zakryte. Napędzany silnikiem gwiazdowym w układzie podwójnej gwiazdy. Podwozie samolotu chowane w locie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Samoloty TBD z eskadry VT6 na pokładzie lotniskowca USS Enterprise podczas bitwy pod Midway, 1942