Przejdź do zawartości

Bitwa pod Unorycą

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Unorycą
Wojna polsko-bolszewicka
Czas

12 czerwca 1920

Miejsce

pod Unorycą

Terytorium

Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Franciszek Sierocki
Siły
III/63 pułku piechoty ok. 600 żołnierzy 57 Dywizji Strzelców
Straty
2 poległych
12 rannych
150 jeńców
3 ckm-y
brak współrzędnych
Polska placówka nad Dnieprem; 1920

Bitwa pod Unorycą – walki polskiego 63 pułku piechoty z pododdziałami sowieckich 506, 507 i 505 pułków strzelców toczone nad Berezyną w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Przebieg działań

[edytuj | edytuj kod]

Sytuacja ogólna

[edytuj | edytuj kod]

14 maja 1920 ruszyła sowiecka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego[1]. 15 Armia Augusta Korka i Grupa Północna Jewgienija Siergiejewa uderzyły na pozycje oddziałów polskich 8 Dywizji Piechoty i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w ogólnym kierunku na Głębokie. Wykonująca uderzenie pomocnicze 16 Armia Nikołaja Sołłohuba[2] zaatakowała oddziały 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego i podjęła próbę sforsowania Berezyny pod Murawą[a] i Żukowcem[b] oraz pod Żarnówkami[c] i Niehoniczami[d][3][4]. Wobec skomplikowanej sytuacji operacyjnej, 23 maja rozpoczął się ogólny odwrót wojsk polskich w kierunku zachodnim[5]. Po zatrzymaniu sowieckiej ofensywy Armia Rezerwowa gen. Kazimierza Sosnkowskiego, przy współudziale oddziałów 1. i 4 Armii, zepchnęła przeciwnika na linię rzek Auta i górna Berezyna. W pierwszej dekadzie czerwca front polsko-sowiecki na Białorusi ustabilizował się.

Działania pod Unorycą

[edytuj | edytuj kod]

W ostatniej fazie polskiej kontrofensywy nad Berezyną 63 pułk piechoty rozmieścił swoje pododdziały w okolicach ujścia Berezyny do Dniepru. W swoim rejonie obrony obsadził brzeg obu rzek placówkami w sile jednego–dwóch plutonów każda[6].

Nocą z 11 na 12 czerwca około 600-osobowy sowiecki oddział wypadowy złożony z żołnierzy 506, 507 i 505 pułku strzelców przeprawił się przez Dniepr w kolanie rzeki, między wioskami Unoryca i Ozierszczyzna i uderzył na placówkę 11 kompanii 63 pułku piechoty[6]. Placówka wycofała się do Unorycy, gdzie kwaterowały dwa odwodowe plutony kompanii wraz z jej dowódcą ppor. Langem[7]. Kompania już całością sił zorganizowała obronę wioski, by nie dopuścić przeciwnika do przecięcia traktu HorwalRzeczyca stanowiącego główną oś zaopatrzenia dla oddziałów 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty[6]. Dowódca III/63 pp ppor. Franciszek Sierocki wzmocnił obronę Unorycy swoimi odwodami[8]. Były to trzy plutony piechoty, pluton ckm oraz 4 bateria 7 pułku artylerii polowej. Wykorzystując opieszałe działanie sowieckiego oddziału wypadowego, por. Lange na czele wszystkich zgrupowanych w Unorycy pododdziałów przeszedł do natarcia. Po słabym oporze część źle dowodzonego oddziału sowieckiego wycofała się za Dniepr, a większość rozpoczęła odwrót wzdłuż prawego brzegu rzeki na Rzeczycę[9]. Pod Ozierszczyzną Sowieci trafili na stanowiska 10 kompanii 22 pułku piechoty. Część z nich poddała się, a część próbowała przepłynąć Dniepr. Oddział sowiecki został w większości zniszczony[10][6]. Obok podporucznika Langego w walce odznaczył się specjalnie chorąży Józef Jasiński z kompanii szturmowej 63 pp[11].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

Pod Unorycą III batalion 63 pułku piechoty we współdziałaniu z kompanią 22 pułku piechoty pokonał o wiele liczniejszą sowiecką grupę wypadową. Polacy wzięli około 150 jeńców i zdobyli trzy ckm-y. Straty własne: dwóch poległych, dwunastu rannych i jeden zaginiony[11][6].

  1. Obecnie Мурава, rejon berezyński.
  2. Żukowiec, nad rzeką Berezyną, gm. Dymitrowicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 847., obecnie Жукавец, rejon berezyński.
  3. Żarnówki, wś przy ujściu rzeki Żarnówki do Berezyny, powiat ihumeński, gm. Pohost, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 626., obecnie Жорнаўка, rejon berezyński.
  4. Niehnicze ob. Niehoncze, powiat ihumeński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 76., obecnie Нягонічы, rejon berezyński.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]