Przejdź do zawartości

Jan Zając (biskup)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Zając
Biskup tytularny Tadduy
Ilustracja
Jan Zając (2018)
Herb duchownego Surgite, eamus!
Wstańcie, chodźmy!
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1939
Libiąż Mały

Biskup pomocniczy krakowski
Okres sprawowania

2004–2014

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

archidiecezja krakowska

Prezbiterat

23 czerwca 1963

Nominacja biskupia

14 sierpnia 2004

Sakra biskupia

15 września 2004

Odznaczenia
Komandor Orderu Grobu Świętego
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 września 2004

Miejscowość

Kraków

Miejsce

sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach

Konsekrator

Franciszek Macharski

Współkonsekratorzy

Józef Kowalczyk
Stanisław Dziwisz

Jan Zając (ur. 20 czerwca 1939 w Libiążu Małym) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w latach 1984–1993, kustosz sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach w latach 2002–2014, biskup pomocniczy krakowski w latach 2004–2014, od 2014 biskup pomocniczy senior archidiecezji krakowskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 czerwca 1939 w Libiążu Małym. Od 1953 był uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Chrzanowie, gdzie w 1957 zdał egzamin dojrzałości. W latach 1957–1963 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1963 w katedrze na Wawelu biskup pomocniczy krakowski Karol Wojtyła[1][2].

W latach 1963–1971 pracował jako wikariusz kolejno w parafiach: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Międzybrodziu Żywieckim (1963–1967), Matki Bożej Królowej Polski w Chełmku (1967–1970) i Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach (1970–1971)[3]. W latach 1977–1980 był duszpasterzem jednego z czterech rejonów parafii Matki Bożej Królowej Polski w Nowej Hucie. Od 1980 do 1984 pracował jako proboszcz w parafii św. Szczepana w Krakowie[1].

Od 1971 do 1977 był zatrudniony na stanowisku ojca duchownego w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Krakowskiej. W latach 1984–1993 sprawował urząd rektora seminarium. W 1993 został dyrektorem Wydziału Koordynacji Duszpasterstwa Archidiecezji Krakowskiej, a w czerwcu 1998 ojcem duchownym w ramach Studium Formacji Stałej Kapłanów Archidiecezji Krakowskiej. W 1999 został mianowany wikariuszem biskupim ds. duszpasterstwa[1]. W 2002 objął funkcję kustosza sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach[3]. Wszedł w skład rady kapłańskiej, rady duszpasterskiej i kolegium konsultorów. Został obdarzony godnościami kanonika Kapituły Metropolitalnej na Wawelu i protonotariusza apostolskiego[1].

14 sierpnia 2004 wraz z Józefem Guzdkiem został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej. Jako stolica tytularna została mu przyznana Taddua[4][5]. Święcenia biskupie otrzymał 15 września 2004 w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Udzielił mu ich kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski, z towarzyszeniem arcybiskupa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce, i arcybiskupa Stanisława Dziwisza, prefekta pomocniczego Domu Papieskiego[6]. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Surgite, eamus!” (Wstańcie, chodźmy!), pochodzące z Ewangelii św. Marka i będące jednocześnie tytułem książki papieża Jana Pawła II[6][7]. Został mianowany wikariuszem generalnym[8]. 7 października 2014 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej[9][10]. W tym samym roku przestał pełnić funkcję kustosza sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, będąc odtąd kustoszem honorowym[3].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w marcu 2005 został przewodniczącym Zespołu ds. Sanktuariów[11]. Objął też funkcję przewodniczącego Komisji Charytatywnej. Ponadto został przewodniczącym Komisji Nadzorczej Caritas Polska[7].

Spokrewniony (brat dziadka) z Heleną Kmieć, polską misjonarką zamordowaną w 2017 w Boliwii[12].

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2007 został przyjęty w poczet członków Zakonu Rycerskiego Bożego Grobu w Jerozolimie[13], w którym otrzymał rangę komandora[14].

W 2009 nadano mu tytuł honorowego obywatela Libiąża[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Bp-nominat Jan Zając (biogram). ekai.pl (arch.), 2004-08-14. [dostęp 2019-04-06].
  2. Jan Zając. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  3. a b c Nota biograficzna Jana Zająca na stronie sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. milosierdzie.pl. [dostęp 2017-03-29].
  4. Nomina di Ausiliari dell′Arcidiocesi di Kraków (Polonia). press.vatican.va, 2004-08-14. [dostęp 2014-04-06]. (wł.).
  5. Jan Paweł II mianował dwóch biskupów pomocniczych archidiecezji krakowskiej. ekai.pl (arch.), 2004-08-14. [dostęp 2019-04-06].
  6. a b Kraków: święcenia nowych biskupów pomocniczych archidiecezji. ekai.pl (arch.), 2004-09-15. [dostęp 2019-04-06].
  7. a b Jan Zając na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl (arch.). [dostęp 2016-11-18].
  8. Nota biograficzna Jana Zająca na stronie archidiecezji krakowskiej. diecezja.pl. [dostęp 2019-04-06].
  9. Rinuncia di Ausiliare di Kraków (Polonia). press.vatican.va, 2014-10-07. [dostęp 2014-10-07]. (wł.).
  10. Kraków: Bp Jan Zając przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2014-10-07. [dostęp 2016-11-18].
  11. Zmiany w gremiach Episkopatu, nowi delegaci i duszpasterze krajowi. ekai.pl (arch.), 2005-03-09. [dostęp 2019-04-06].
  12. Bp Jan Zając: Helena pojechała pomagać dzieciom w Boliwii. radiomaryja.pl, 2017-01-25. [dostęp 2017-02-14].
  13. Bożogrobcy przekazali płaszcz dla figury Matki Bożej z Katedry Polowej. ekai.pl (arch), 2008-01-19. [dostęp 2019-04-06].
  14. Bożogrobcy w Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się”. oessh.opoka.net.pl. [dostęp 2014-07-13].
  15. Uchwała Nr XXVII/157/2009 Rady Miejskiej w Libiążu. bip.malopolska.pl, 2009-03-27. [dostęp 2019-04-06].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]