Przejdź do zawartości

Pohrebyszcze

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pohrebyszcze
Погребище
Ilustracja
Gmach administracji rejonowej w centrum miasta
Herb
Herb
Państwo

 Ukraina

Obwód

 winnicki

Data założenia

XII wiek

Powierzchnia

8,7 km²

Wysokość

226 m n.p.m.

Populacja (2019)
• liczba ludności


9620[1]

Nr kierunkowy

+380 +486

Kod pocztowy

22200-22208

Położenie na mapie obwodu winnickiego
Mapa konturowa obwodu winnickiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Pohrebyszcze”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Pohrebyszcze”
Ziemia49°29′12″N 29°16′17″E/49,486667 29,271389
Strona internetowa

Pohrebyszcze (ukr. Погреби́ще) – miasto na Ukrainie, nad Rosią, w obwodzie winnickim, siedziba władz rejonu pohrebyszczeńskiego.

Prywatne miasto szlacheckie Pehrebyszcze, położone w województwie bracławskim, w 1627 roku należało do kasztelana krakowskiego Jerzego Zbaraskiego[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z XII wieku.

Pohrebyszcze – po Radziwiłłach spadły na Rzewuskich z Radziwiłłówny urodzonych. Kościół r. 1754 był fundowanym przez Radziwiłłów, Kazimierza Michała Hetmana W. ks. Litewskiego i Karola Stanisława jego syna. (...) W Pohrebyszczach zamieszkał Adam Rzewuski, kasztelan Witebski, poseł do Danii, potém senator Rossyjski, ożeniony z Rdułtowską; był ojcem licznej rodziny. Kilku nadobnych panien i 3ch synów, z których Henryk Rzewuski znany jako znakomity pisarz; drugi Adam osiągnął wyższe stopnie w służbie rosyjskiej. (...)[3]

Należały do ks. Janusza Zbaraskiego. Na znajdującym się tu zamku należącym do Rzewuskich urodziły się siostry Ewelina, późniejsza żona Honoriusza Balzaca oraz Karolina.

W 1919 oddziały ukraińskie dokonały pogromu, pozbawiając życia 350-400 żydowskich mieszkańców[4].

W 1938 Pohrebyszcze otrzymały status osiedla typu miejskiego, a od 1984 – status miasta[5].

Podczas okupacji hitlerowskiej, w listopadzie 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 200 osób. W czerwcu 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali poza miastem[6].

Ludność w 1989 liczyła 11 705 mieszkańców[5][7].

W 2013 liczyła 9898 mieszkańców[8].

Pałac

[edytuj | edytuj kod]
  • Pałac wybudowany przed 1786 r. w stylu klasycystycznym przez Stanisława Ferdynanda Rzewuskiego na murach starego zamku Wiśniowieckich[9], pałac posiadał skrzydła i był postawiony na planie podkowy
  • pałac wybudowany przed 1861 r. w stylu neogotyku angielskiego przez Adama Rzewuskiego[9], z wieżyczkami[10].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.14.
  2. Latyfundia książąt Zbaraskich w XVI i XVII wieku, w: Przegląd Nauk Historycznych, 2009, R. VIII, nr 1, s. 67.
  3. Eustachy Iwanowski, Rozmowy o polskiéj koronie, na str. 603.
  4. E. Tcherikower, G. Nachshen: The Pogroms in Ukraine in 1919. [dostęp 2013-02-12]. (ang.). G. Nachsen: Remembering the Pogrebishche pogrom of 1919. 2009-10-28. [dostęp 2013-01-16]. (ang.).
  5. a b Погребище // Большой энциклопедический словарь (в 2-х тт.). / редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. том 2. М., „Советская энциклопедия”, 1991. стр.161.
  6. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1561.
  7. Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
  8. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
  9. a b Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 313–321, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  10. Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1928, s. 87.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]